BRM 400 Oirlo [Rondje Startpunten NL]
Mijn eerste 400km brevet....toch wel spannend.
Vroeg uit de veren. Eerst op de fiets naar Venray maar dat is maar 17 km dus goed te doen.
Om 9:00 uur zou er gestart worden vanaf het AC-Restaurant langs de A73 bij Venray maar aangezien ze bij dit restaurant net begonnen waren met de omgebouwd tot een LaPlace restaurant werd er uitgeweken naar het direct ertegenaan geleven Texaco tankstation.
Na het voldoen van de administratieve handelingen en de standaard kop koffie werd gestart met een groep van 22 personen in de richting van de eerste controle in Woudenberg.
Dit brevet is zo opgezet dat er in een cirkel gereden wordt langs 4 startpunten van brevetten zijnde Merselo, Scherpenzeel, Zwolle en Boekelo. De eerste groep start om 9:00 uur en op de volgende startplaats wordt 4 uur later gestart. Op deze manier blijft het hele veld enigzinds in de buurt van elkaar.
Voor deze tocht had ik 2 doelen. Als 1e doel het brevet uitrijden en als 2e doel in Woudenberg arriveren voor dat de volgende groep zal starten. Mijn doel was dus in 4 uur tijd deze 106 km te volbrengen en dit is me ook gelukt: om 12:50 reed ik het terrein van Madventure op en mijn eerste doel was gehaald. Dit was ook het punt om even bij te komen. Een babbeltje...kop koffie...nog meer babbeltje en vooral genieten van de zon die heerlijk scheen. Dit was in de ochtend wel anders geweest omdat er toen nog flink wat nevel over het land hing.
Intussen waren er ook al een aantal achterblijvers uit Venray gepasseerd en dan realiseer je je dat je inmiddels al 3 kwartier lekker gezeten hebt en dat het tijd wordt om toch maar weer door te rijden. Vanaf Woudenberg heb ik samen gereden met Jan van Duren uit Broekhuizenvorst. Ook reed er direct na Woudenberg een groep van 3 Belgen met ons mee en we zijn er nu ook achter wat de daadwerkelijke reden was waarom er in 1830 in België een opstand uitgebroken is die leidde tot de afscheiding van België van Nederland: In België worden geen 400 km brevetten georganiseerd en nu 187 jaren later is daar nog steeds geen verandering in gekomen.
Inmiddels zijn we al weer een aardig stuk opweg in de richting van Zwolle. De Belgen zijn we alweer een tijdje kwijt maar bij de controle in Zwolle komen we ze weer tegen en het is al aardig richting 18:00 als we onze welverdiende stempel van Gerrit Schotman op onze controle kaarten hebben gekregen. Na het nuttigen van een banaan en wat mini-marsjes samen met een kop koffie (alweer) gaan Jan en ik op zoek naar een restaurantje waar we wat kunnen eten. Voor we in Zwolle aankwamen hadden we het er al over gehad dat we bij voorkeur een bord pasta zouden willen nuttigen en dat we eerst zouden gaan stempelen en dan pas gaan eten. Als je dan je stempel gehad hebt blijkt dat alle eetgelegenheden een paar kilometer terug lagen en daar hadden we even geen zin in dus dan maar hopen dat we ergens onderweg nog iets tegen zouden komen waar we wat te eten zouden kunnen krijgen....al was het maar een patatje want friet kennen ze niet boven de grote rivieren.Ruim 20 kilometer verderop komen we in Lemmelerveld en is de honger niet meer te negeren.....hier zal wat gegeten moeten worden. Al snel is er een friture gevonden waar we na onze bestelling geplaatst te hebben uitgebreid in gesprek komen met 2 vrouwen die een familie weekend hadden en voor 16 personen friet moesten gaan halen. We konden wel met hen mee eten maar dan moesten we wel op de fiets want in hun wagen was geen plaats meer. Dit aanbod hebben we vriendelijk afgeslagen omdat we toch al besteld hadden en het aanbod van de bediening om onze maaltijd bij het aanliggende café te nutigen wat van dezelfde eigenaar was leek ons beide een uitstekend alternatief. En dan loop je met je wielerkleding door een café waar je meteen aangesprken wordt door een groep personen die al geruime tijd die dag in dit pand aanwezig moet zijn geweest. Een leuk gesprek maar echte diepzinnigheid hoef je dan ook niet te verwachten. Een van de personen die een beetje stilletjes zat te kijken zei toen ineens....Rijden jullie Luik-Bastenaken-Luik? Ik antwoorde volmodnig....Ja...en daarna rijden we hem ook weer terug. Na een paar minuten hoorde ik weer van dezeflde persoon....Rijden jullie Luik-Bastenaken-Luik? Ja hoor, we rijden hem nog steeds maar we rijden straks ook weer terug. Toen ik na weer een paar minuten nogmaals dezelfde vraag hoorde of we ook Luik-Bastenaken-Luik reden heb ik hem maar op negeer modus gezet en dat werkte. Ik denk ook mede door het feit dat toen ook onze friet geserveerd werd en die wilde we echt niet koud laten worden.
Nadat we gegeten hadden werd onze uitrusting volledig nacht klaar gemaakt. Verlichting monteren, hesjes en reflectiebanden aan en ook de kappen over de schoenen heen want het gaat koud worden als het donker wordt.
Het was al behoorlijk donker toen we de Sallandse Heuvelrug over gingen en als je dan in het pikke donker over de Holterberg gaat heb je nog maar 42 km te gaan tot de 3e controlepost in Boekelo. Het was al later op de avond maar Café de Buren was nog open en Gert Beumer deelde daar de stempels uit onder het genot van een glas rode wijn. Wij hielden het bij warme koffie want het zwaarste deel van het brevet zou nu gaan komen. Nog 115 km te gaan tot de finish maar dit stuk ging donker en koud worden en vermoeidheid zou kunnen gaan opspelen terwijl er maar 1 punt was waar we konden rusten. Dat was de McDonalds tussen Isselburg en Rees, net voor de BAB 3. Het uur voor de McDonalds begon ik het zwaar te krijgen. Vermoeidheid en de oogjes wilden niet meer zo helemaal mee werken. Ik dacht bij mezelf....wat doe ik mezelf toch aan en dit ga ik dus nooooooit meer doen. Een kop koffie (ja hoor....weer een) bij McDonalds zou me goed doen en er maar meteen ook een hamburger bij gegeten. Het was lekker warm daar en heb toen ook afgesproken dat ik even een half uurtje mijn oogjes dicht zou doen en daarna zouden we verder fietsen. Dit half uurtje heeft me buitengewoon goed gedaan en ik was klaar om het laatste stuk te gaan voltooien. Langzaamaan kwamen we op bekend terrein alleen herkende ik het allemaal niet zo goed omdat dit de eerste keer was dat ik daar in het donker fietste terwijl ik normaal altijd met licht in die omgeving rond koerste. De Totenhügel, Uedem en Weeze zijn allen zeer bekend en daar ben ik met TWC Noord Limburg ook al geregeld over-, door- en langsaf gefietst.
Als je na Weeze bij Well de grens over gaat ben je bijna thuis....alleen moet je dan nog even 15 kilometer doorfietsen voor een eindstempel van Jan van Osch. Na deze laatste stempel maar snel terug richting huis fietsen en na 15 laatste kilometers staat er thuis een warme douche en een bed te wachten weten we uit ervaring. Alleen met de laatste krachten de fiets nog ontdoen van tassen, de fiets in garage zetten en schoenen uittrekken. Als de rest van het gezin net wakker is ga jij alweer naar bed. En dan lig je daar....uitgeblust en je voelt je arm- en nekspieren....maar je hebt hem volbracht deze 400 km. Toch trots op mijzelf.
Inmiddels ben ik er ook achter dat dit beslist niet de laatste keer was dat ik zo'n tocht gereden heb.
Tijdens de tocht dacht ik....dit nooit meer.
De dag na de tocht......niet meer zo laat in het jaar want dan is het koud en 12 uur donker.
Vandaag, een week na de tocht zeg ik....tuurlijk ben ik er volgend jaar weer bij.
BRM#005 RRTY#3
Na het voldoen van de administratieve handelingen en de standaard kop koffie werd gestart met een groep van 22 personen in de richting van de eerste controle in Woudenberg.
Dit brevet is zo opgezet dat er in een cirkel gereden wordt langs 4 startpunten van brevetten zijnde Merselo, Scherpenzeel, Zwolle en Boekelo. De eerste groep start om 9:00 uur en op de volgende startplaats wordt 4 uur later gestart. Op deze manier blijft het hele veld enigzinds in de buurt van elkaar.
Voor deze tocht had ik 2 doelen. Als 1e doel het brevet uitrijden en als 2e doel in Woudenberg arriveren voor dat de volgende groep zal starten. Mijn doel was dus in 4 uur tijd deze 106 km te volbrengen en dit is me ook gelukt: om 12:50 reed ik het terrein van Madventure op en mijn eerste doel was gehaald. Dit was ook het punt om even bij te komen. Een babbeltje...kop koffie...nog meer babbeltje en vooral genieten van de zon die heerlijk scheen. Dit was in de ochtend wel anders geweest omdat er toen nog flink wat nevel over het land hing.
Inmiddels zijn we al weer een aardig stuk opweg in de richting van Zwolle. De Belgen zijn we alweer een tijdje kwijt maar bij de controle in Zwolle komen we ze weer tegen en het is al aardig richting 18:00 als we onze welverdiende stempel van Gerrit Schotman op onze controle kaarten hebben gekregen. Na het nuttigen van een banaan en wat mini-marsjes samen met een kop koffie (alweer) gaan Jan en ik op zoek naar een restaurantje waar we wat kunnen eten. Voor we in Zwolle aankwamen hadden we het er al over gehad dat we bij voorkeur een bord pasta zouden willen nuttigen en dat we eerst zouden gaan stempelen en dan pas gaan eten. Als je dan je stempel gehad hebt blijkt dat alle eetgelegenheden een paar kilometer terug lagen en daar hadden we even geen zin in dus dan maar hopen dat we ergens onderweg nog iets tegen zouden komen waar we wat te eten zouden kunnen krijgen....al was het maar een patatje want friet kennen ze niet boven de grote rivieren.Ruim 20 kilometer verderop komen we in Lemmelerveld en is de honger niet meer te negeren.....hier zal wat gegeten moeten worden. Al snel is er een friture gevonden waar we na onze bestelling geplaatst te hebben uitgebreid in gesprek komen met 2 vrouwen die een familie weekend hadden en voor 16 personen friet moesten gaan halen. We konden wel met hen mee eten maar dan moesten we wel op de fiets want in hun wagen was geen plaats meer. Dit aanbod hebben we vriendelijk afgeslagen omdat we toch al besteld hadden en het aanbod van de bediening om onze maaltijd bij het aanliggende café te nutigen wat van dezelfde eigenaar was leek ons beide een uitstekend alternatief. En dan loop je met je wielerkleding door een café waar je meteen aangesprken wordt door een groep personen die al geruime tijd die dag in dit pand aanwezig moet zijn geweest. Een leuk gesprek maar echte diepzinnigheid hoef je dan ook niet te verwachten. Een van de personen die een beetje stilletjes zat te kijken zei toen ineens....Rijden jullie Luik-Bastenaken-Luik? Ik antwoorde volmodnig....Ja...en daarna rijden we hem ook weer terug. Na een paar minuten hoorde ik weer van dezeflde persoon....Rijden jullie Luik-Bastenaken-Luik? Ja hoor, we rijden hem nog steeds maar we rijden straks ook weer terug. Toen ik na weer een paar minuten nogmaals dezelfde vraag hoorde of we ook Luik-Bastenaken-Luik reden heb ik hem maar op negeer modus gezet en dat werkte. Ik denk ook mede door het feit dat toen ook onze friet geserveerd werd en die wilde we echt niet koud laten worden.
Nadat we gegeten hadden werd onze uitrusting volledig nacht klaar gemaakt. Verlichting monteren, hesjes en reflectiebanden aan en ook de kappen over de schoenen heen want het gaat koud worden als het donker wordt.
Het was al behoorlijk donker toen we de Sallandse Heuvelrug over gingen en als je dan in het pikke donker over de Holterberg gaat heb je nog maar 42 km te gaan tot de 3e controlepost in Boekelo. Het was al later op de avond maar Café de Buren was nog open en Gert Beumer deelde daar de stempels uit onder het genot van een glas rode wijn. Wij hielden het bij warme koffie want het zwaarste deel van het brevet zou nu gaan komen. Nog 115 km te gaan tot de finish maar dit stuk ging donker en koud worden en vermoeidheid zou kunnen gaan opspelen terwijl er maar 1 punt was waar we konden rusten. Dat was de McDonalds tussen Isselburg en Rees, net voor de BAB 3. Het uur voor de McDonalds begon ik het zwaar te krijgen. Vermoeidheid en de oogjes wilden niet meer zo helemaal mee werken. Ik dacht bij mezelf....wat doe ik mezelf toch aan en dit ga ik dus nooooooit meer doen. Een kop koffie (ja hoor....weer een) bij McDonalds zou me goed doen en er maar meteen ook een hamburger bij gegeten. Het was lekker warm daar en heb toen ook afgesproken dat ik even een half uurtje mijn oogjes dicht zou doen en daarna zouden we verder fietsen. Dit half uurtje heeft me buitengewoon goed gedaan en ik was klaar om het laatste stuk te gaan voltooien. Langzaamaan kwamen we op bekend terrein alleen herkende ik het allemaal niet zo goed omdat dit de eerste keer was dat ik daar in het donker fietste terwijl ik normaal altijd met licht in die omgeving rond koerste. De Totenhügel, Uedem en Weeze zijn allen zeer bekend en daar ben ik met TWC Noord Limburg ook al geregeld over-, door- en langsaf gefietst.
Als je na Weeze bij Well de grens over gaat ben je bijna thuis....alleen moet je dan nog even 15 kilometer doorfietsen voor een eindstempel van Jan van Osch. Na deze laatste stempel maar snel terug richting huis fietsen en na 15 laatste kilometers staat er thuis een warme douche en een bed te wachten weten we uit ervaring. Alleen met de laatste krachten de fiets nog ontdoen van tassen, de fiets in garage zetten en schoenen uittrekken. Als de rest van het gezin net wakker is ga jij alweer naar bed. En dan lig je daar....uitgeblust en je voelt je arm- en nekspieren....maar je hebt hem volbracht deze 400 km. Toch trots op mijzelf.
Inmiddels ben ik er ook achter dat dit beslist niet de laatste keer was dat ik zo'n tocht gereden heb.
Tijdens de tocht dacht ik....dit nooit meer.
De dag na de tocht......niet meer zo laat in het jaar want dan is het koud en 12 uur donker.
Vandaag, een week na de tocht zeg ik....tuurlijk ben ik er volgend jaar weer bij.
BRM#005 RRTY#3
Reacties
Een reactie posten