BRM 1000 Borders of Belgium 2018
Enkele dagen na het mislukte 1000 km brevet van Maastricht in de oven van Noord-Frankrijk met temperaturen van overdag 38 graden kwam ik toevallig erachter dat er een laatste kans was voor een 1000 km brevet en wel in Wachtebeke (België) wat 40 km westelijk van Antwerpen ligt. Aangezien de voorinschrijving al gesloten was bleef alleen de daginschrijving over wat betekende tussen 10:00 en 14:00 uur inschrijven en vertrekken om 14:30. De voorinschrijvers mochten vertrekken in groepen met 10 minuten tussenpozen vanaf 14:00 uur. Ik dacht nog....ik vertrek stiekem eerder maar helaas...dit onderdeel was in België perfect afgetimmerd want je kreeg je brevetkaart pas overhandigd aan de poort bij vertrek.
Om 14:30 vertrok het groepje daginschrijvers van ongeveer 25 personen aan hun uitdaging. Het tempo zat er wel aardig in en al spoedig werden de eerste achterblijvers van de vorige startgroep gepasseerd. De wind zat de eerste 50 kilometer niet echt gunstig maar nadat we in Knokke-Heist de kustlijn gingen volgen zat de wind enigzinds van achteren. Tijdens mijn voorbereiding had ik een McDonalds gevonden op 121 km en dat leek me een mooi punt voor een warme hap aangezien er verder op de route weinig eetgelegenheden zouden zijn die nog open waren. Het verbaasde me dat ik als enige op die plek stopte. Na gegeten te hebben vervolgde ik mijn weg solo naar de eerste controle CP-01 op 127 km in de Panne. Daar trof ik de nodige randonneurs die eigenlijk ook wel wat hadden willen eten maar dat was daar op dat tijdstip niet meer te verkrijgen en ik had nu al eer van mijn voorbereiding.
CP-01 was de plaats om de uitrusting in orde te maken voor de nacht en dat betekend voor- en achterverlichting ontsteken en reflectie-vest aantrekken. Vanaf de Panne reden we weg van de kust de nacht in en al spoedig kon je merken dat het gedaan was met het echte vlakke. Met de eerste speldenprikjes met hoogtes tot 40 meter reden we naar Roubaix. Blijkbaar hechten ze in deze Noord-Franse stad er veel waarde aan om iedereen zoveel mogelijk te laten stoppen want werkelijk elk verkeerslicht stond op rood. Ik ben doorgereden tot iets voorbij Tournai waar ik in mijn voorbereiding bushokjes had aangetroffen op Google Street View en dat was een ideale plek voor een power nap aangezien er nog heel wat kilometers aan zaten te komen.
Na deze korte stop kon ik er weer tegenaan en toen ik weer en route was merkte ik dat het was begonnen met motregenen. Dat was toch niet echt voorspeld maar ach ja...we zijn niet van suiker. Gaandeweg de nacht en vroege ochtend bleef de motregen aanhouden en werd eigenlijk alleen maar erger. Vorig jaar had ik nog rain-legs aangeschaft en die had ik eigenlijk nog nooit gebruikt maar dit was het moment om ze toch maar eens te gaan proberen. Op het moment dat ik ze aantrok nog eigenlijk niet echt nodig maar spoedig erna ging de motregen over in gewone stevige regen en ik was bijzonder blij dat ik die rain-legs aan had getrokken.
Na 350 km in Cerfontaine was er een tankstation aangegeven die open zou zijn om 6:00 uur. Ik had voor mezelf niet de illusie dat ik voor die tijd daar zou arriveren maar eerder richting 10:00 uur en dat klopte ook aardig maar dat betekende wel dat ik de voorsprong die ik opgebouwd had in de Panne nu al kwijt was terwijl het echte klimwerk nog moest beginnen. Een beker warme koffie in het tankstation met een croissant als ontbijt en vervolgens bij de naastgelegen Carrefour supermarkt een pot vruchten-yoghurt waren voldoende om mij weer enigzinds op krachten te laten komen. Vanaf dat punt heb ik verder gereden met Liesbeth. In de loop van de middag / avond was het weer aardig opgeklaard en een warm zonnetje lachte ons tegemoed. Bij CP-02 in Houyet tegenover het station was het zelfs heerlijk in het zonnetje zitten. Achteraf hoorde ik dat dit een berucht opgave punt was tegenover een treinstation maar aangezien de weersomstandigheden bijzonder verbeterd waren ten opzichte van de ochtend was opgave voor mij op dat moment ook totaal niet aan de orde. De helft van de uitvallers hebben op dit punt wel de trein genomen.
Na het nuttigen van een koffie en een tosti konden we onze weg vervolgen richting de Luxemburgse grens waar in Martelange CP-03 lag. Was het die middag nog prettig dat het een heldere hemel was, nu in de avond / nacht keerde dat zich tegen ons met een val van de temperatuur. Blij verrast dan ook dat we bij CP-03 een gratis kop koffie aangeboden kregen. Voor mij hard nodig want ik zat er op dat moment wel doorheen. Liebeth besloot toen verder te rijden met een andere groep omdat ik op dat moment nog overwoog om in Martelange een kortere of langere slaapstop in te lassen. Ik weet niet wie het was maar er was iemand die tegen me zei: Je kunt beter doorrijden naar Champlon. Dat is maar 50 km verder en dat stuk hoef je morgen dan niet meer te rijden. Deze waarheid kon ik op dat moment ook niets tegenin brengen en na een 2e kop koffie en een snickers ging ik de nacht in richting Champlon.
In CP-04 de herberg in Champlon was het een rustige gezellige drukte. Aan een kant kwamen rijders uitgeput binnen, gingen net slapen of waren net wakker, zaten te ontbijten of vertrokken weer. Dit was alleen weggelegd voor de voorinschrijvers en ik als daginschrijver kon alleen gebruik maken van de koffie wat ik ook gedaan heb. De laatste 6 km voor deze CP had ik de nodige bushokjes gezien op Google en daar zou ik dan ook gebruik van gaan maken. Tevens was dat ook de ultieme praktijktest of een issolatie-deken cq reddingsdeken zou gaan werken en ik kan je verzekeren....die werkt. Na een kleine 2 uur te hebben geslapen werd ik wakker terwijl de buiten temperatuur gezakt was tot +1 graad. Zaak is dan om zo snel als mogelijk je lichaam in beweging te krijgen zodat er intern warmte wordt geproduceerd. De eerste kilometers waren afdaling en om dan toch wat extra arbeid te forceren heb ik het eerste stuk met wat aangeknepen remmen gereden om toch maar te voorkomen dat je te hard rijd en door de rijwind al teveel afkoelt.
Na 40 km en dus ongeveer een 1:30 uur later kom je aan in Gouvy waar de plaatselijke bakker al open is en waar meerdere deelnemers van deze Borders een stekkie gezocht hadden voor een ontbijt. Na wat heerlijk verse broodjes en een warme kop koffie verder richting de Duitse grens waar bij Losheimergraben de volgende controle, CP-05, was bij hotel Schröder op enkele meters van de Duitse grens.
Een kopje soep als lunch en verder de Hoge Venen in. We rijden door de Oostkantons van België, tot WO I nog Duits grondgebied maar na de wapenstilstand van 11 november 1918 bij België gevoegd. Hierdoor kreeg België ook meteen een nieuw hoogste punt. Tot 1918 was Baraque Michel met 674m +TAW (=NAP + 2.33m) het hoogste punt van België en na de annexatie werd dat het Signaal van Botrange met 694m +TAW.
Na Botrange komt een heerlijke afdaling naar Eupen. Deze afdaling is een kleine 15 km lang waarin we dalen met een kleine 500m: Allemaal gratis kilometers. Hierna gaat de afdaling wat minder stijl richting de Nederlandse grens. Vlak voor de grens krijgen we weer een beklimming want we moeten tenslotte naar de 320m hoogte om CP-06 bij Vaals te bereiken.
In Vaals is het een mooi moment voor een hapje bij de friture nabij het drielandenpunt. Na deze warme hap werd het weer tijd om onszelf in gereedheid te brengen voor de nachtelijke trip. De laatste heuvels moeten nog geslecht worden in Zuid-Limburg maar het laatste heuveltje wordt mij net even teveel en ik besluit deze dan maar lopend af te leggen....ongeveer 740km afgelegd en nog ca 265km te gaan. Vermoeidheid begint merkbaar te worden maar ik wil doorrijden tot Lommel om pas daar te gaan slapen. Maar eerst nog CP-07 in Visé.
In Visé is de controle in een gezellig café alleen vind de kastelein zichzelf nogal belangrijk. Op het terras zit een van de Belgische deelnemers en die weet mij te vertellen dat de kastelein een typische Waal is: Grote bek, niks uitvreten en zichzelf heel erg belangrijk vinden. Ik weet niet of de kastelein nu een Waal was maar aan de beschrijving voldeed hij in ieder geval perfect. Ik mocht al een hele tijd wachten tot hij eindelijk bij mij kwam om een bestelling op te nemen en mij te voorzien van een stempel. Niks uitvreten was daarmee al bevestigd. Als dan een van het Franstalige gepeupel om zijn aandacht vraagt reageert hij door heel hard te schreeuwen: "J'arrive!!" waarmee de grote bek ook meteen bevestigd was. Toen ik afrekende had ik zoiets van...hij heeft echt geen fooi verdient dus krijgt ook geen cent extra voor de service. Toen hij heel vriendelijk maar met iets te nadrukkelijk Frans accent mij 'bedankte' met de woorden: "Hatelijk bedankt" wist ik in ieder geval dat ik er goed aan gedaan had geen fooi te geven. Ook het derde kenmerk van zichzelf belangrijk vinden vond ik daarmee bewezen. Blij dat we nu snel alleen nog Nederlandstalig gebied onder de bandjes door zullen laten glijden.
Op 790km CP-08 in Maaseik. Daar moesten we een stempel halen bij de receptie van een Hotel. Het weer was prima en niet koud dus uitrusten even buiten op het stoepje voor het hotel. Het is nog zo'n 50km naar Lommel waar een slaapgelegenheid is.
De weg naar Lommel gaat eigenlijk op de automatische piloot en voor ik er erg in heb rij je in het pikkedonker langs het Duitse oorlogskerkhof in Lommel. Hier liggen ruim 38.000 Duitse soldaten begraven uit WO II en een paar honderd uit WO I. Hier heb ik echter niets van gezien omdat het pikkedonker was. CP-09 was ook tevens overnachting voor hen die bij voorinschrijving deelnamen....voor mij dus niet als daginschrijver maar er was een bank vrij en ik mocht daarop overnachten. In ieder geval een stuk warmer dan de voorgaande nacht in Champlon.
In de hele vroege ochtend was het weer tijd om verder te gaan. Er waren nog zo'n 160km te gaan en ik zat redelijk binnen de tijd maar echt veel hield ik niet over. Het was in ieder geval eerst langere tijd fietsen langs de kanalen tussen Lommel en Turnhout: een best wel mooie omgeving die mij een beetje deed denken aan de kanalen in Frankrijk in de Grand Est. Na de kanalen vaarwel gezegd te hebben passeren we de grens naar Nederland..en weer naar België .... Nederland....België weer....dat kan alleen maar betekenen dat we door Baarle Hertog/Nassau rijden. Vlak vóór Meersel-Dreef geeft mijn navigatie aan dat ik er ben...maar geen controle post te bekennen. Na wat puzzelen blijkt het dat deze track bij mij iets te kort geworden is. De uiteindelijke CP bevind zich een stuk verderop alleen voor ik daar achter ben ben ik weer wat tijd kwijt. Niet dat het erg is maar ik realiseer me nog niet dat ik op dat moment mijn reserve langzaam aan het verspelen ben en de eindtijd van 75:00 uur in het geding begint te komen.
Na een heerlijke lunchstop bij de bakker in Meersel-Dreef kan ik mijn weg vervolgen. De volgende controle is de eindcontrole en er zijn nog 100km te fietsen....het begint erop te lijken.
De laatste etappe gaat dwars door Antwerpen heen. Maar rond de haven van Antwerpen zijn veel wegen opgebroken en staan hekken en andere zaken die een randonneur liever niet ziet. Tot overmaat van ramp raak ik ook nog de weg kwijt. Daarbij moeten we ook nogeens voorbij de Schelde komen en ik ben overal aan het kijken of ik niet ergens een brug kan vinden die mij brengt naar de andere zijde van de Schelde. Uiteindelijk blijkt dit een voetgangers-/fietstunnel te zijn. Ok...de Schelde laten we achter ons en nog 35km te gaan. Het ziet er naar uit dat we het gaan halen. Ik moet alleen nog ergens water zien te scoren want mijn bidons zijn inmiddels leeg. En dan is het best wel vervelend als je nergens meer iets kunt vinden. Op het laatste stukje kwam ik vermoedelijk Marc Dejans tegen. Ik vertelde hem dat ik door mijn drinken heen was en hij heeft me toen ruim een halve bidon geschonken. Hijzelf had nog een volle bidon en we waren er toch bijna. De laatste 20-25 km hebben we ook samen gereden. Voor mij ook meteen zekerheid. Hij was een half uur voor mij gestart dus als ik samen met hem zou finishen dan zat ik qua tijd goed. Bij de finish, kwam ik ook weer Liesbeth tegen. Zij had opgegeven in Champlon.
Op zondag 9 september 2018 om 16:35 meld ik me bij de controle tafel alwaar ik 74:05 eerder vertrokken ben voor mijn rondje België. Ik heb het gehaald...trots op mezelf.
Hierna is het zaak om even uit te rusten. Blijkt dat ik last heb van een Shermer's Neck. Dit is een typische kwaal die voorkomt bij lange afstands rijders. Door vermoeidheid van de nekspieren kan het hoofd niet meer hoog gehouden worden. Maar ik blijk nog een ander kwaaltje te hebben. Mijn wagen staat op 2 km afstand en die moet ik even gaan ophalen omdat daar ook mijn douche spullen in zitten. Het blijkt dat ik niet meer op mijn zadel kan zitten en ik ben genoodzaakt om de laatste 2 kilometer maar staand te fietsen. De douche naderhand maakt in ieder geval heel veel goed. Op de parkeerplaats ga ik vervolgens even een paar uurtjes slapen alvorens naar huis te rijden.
Het zit erop. Geslaagd en ook nog eens de hoogste pre-kwalificatie norm behaald voor Parijs Brest 2019 en daar was het tenslotte om te doen.
BRM#022 RRTY#15
Om 14:30 vertrok het groepje daginschrijvers van ongeveer 25 personen aan hun uitdaging. Het tempo zat er wel aardig in en al spoedig werden de eerste achterblijvers van de vorige startgroep gepasseerd. De wind zat de eerste 50 kilometer niet echt gunstig maar nadat we in Knokke-Heist de kustlijn gingen volgen zat de wind enigzinds van achteren. Tijdens mijn voorbereiding had ik een McDonalds gevonden op 121 km en dat leek me een mooi punt voor een warme hap aangezien er verder op de route weinig eetgelegenheden zouden zijn die nog open waren. Het verbaasde me dat ik als enige op die plek stopte. Na gegeten te hebben vervolgde ik mijn weg solo naar de eerste controle CP-01 op 127 km in de Panne. Daar trof ik de nodige randonneurs die eigenlijk ook wel wat hadden willen eten maar dat was daar op dat tijdstip niet meer te verkrijgen en ik had nu al eer van mijn voorbereiding.
CP-01 was de plaats om de uitrusting in orde te maken voor de nacht en dat betekend voor- en achterverlichting ontsteken en reflectie-vest aantrekken. Vanaf de Panne reden we weg van de kust de nacht in en al spoedig kon je merken dat het gedaan was met het echte vlakke. Met de eerste speldenprikjes met hoogtes tot 40 meter reden we naar Roubaix. Blijkbaar hechten ze in deze Noord-Franse stad er veel waarde aan om iedereen zoveel mogelijk te laten stoppen want werkelijk elk verkeerslicht stond op rood. Ik ben doorgereden tot iets voorbij Tournai waar ik in mijn voorbereiding bushokjes had aangetroffen op Google Street View en dat was een ideale plek voor een power nap aangezien er nog heel wat kilometers aan zaten te komen.
Na deze korte stop kon ik er weer tegenaan en toen ik weer en route was merkte ik dat het was begonnen met motregenen. Dat was toch niet echt voorspeld maar ach ja...we zijn niet van suiker. Gaandeweg de nacht en vroege ochtend bleef de motregen aanhouden en werd eigenlijk alleen maar erger. Vorig jaar had ik nog rain-legs aangeschaft en die had ik eigenlijk nog nooit gebruikt maar dit was het moment om ze toch maar eens te gaan proberen. Op het moment dat ik ze aantrok nog eigenlijk niet echt nodig maar spoedig erna ging de motregen over in gewone stevige regen en ik was bijzonder blij dat ik die rain-legs aan had getrokken.
Na 350 km in Cerfontaine was er een tankstation aangegeven die open zou zijn om 6:00 uur. Ik had voor mezelf niet de illusie dat ik voor die tijd daar zou arriveren maar eerder richting 10:00 uur en dat klopte ook aardig maar dat betekende wel dat ik de voorsprong die ik opgebouwd had in de Panne nu al kwijt was terwijl het echte klimwerk nog moest beginnen. Een beker warme koffie in het tankstation met een croissant als ontbijt en vervolgens bij de naastgelegen Carrefour supermarkt een pot vruchten-yoghurt waren voldoende om mij weer enigzinds op krachten te laten komen. Vanaf dat punt heb ik verder gereden met Liesbeth. In de loop van de middag / avond was het weer aardig opgeklaard en een warm zonnetje lachte ons tegemoed. Bij CP-02 in Houyet tegenover het station was het zelfs heerlijk in het zonnetje zitten. Achteraf hoorde ik dat dit een berucht opgave punt was tegenover een treinstation maar aangezien de weersomstandigheden bijzonder verbeterd waren ten opzichte van de ochtend was opgave voor mij op dat moment ook totaal niet aan de orde. De helft van de uitvallers hebben op dit punt wel de trein genomen.
Na het nuttigen van een koffie en een tosti konden we onze weg vervolgen richting de Luxemburgse grens waar in Martelange CP-03 lag. Was het die middag nog prettig dat het een heldere hemel was, nu in de avond / nacht keerde dat zich tegen ons met een val van de temperatuur. Blij verrast dan ook dat we bij CP-03 een gratis kop koffie aangeboden kregen. Voor mij hard nodig want ik zat er op dat moment wel doorheen. Liebeth besloot toen verder te rijden met een andere groep omdat ik op dat moment nog overwoog om in Martelange een kortere of langere slaapstop in te lassen. Ik weet niet wie het was maar er was iemand die tegen me zei: Je kunt beter doorrijden naar Champlon. Dat is maar 50 km verder en dat stuk hoef je morgen dan niet meer te rijden. Deze waarheid kon ik op dat moment ook niets tegenin brengen en na een 2e kop koffie en een snickers ging ik de nacht in richting Champlon.
In CP-04 de herberg in Champlon was het een rustige gezellige drukte. Aan een kant kwamen rijders uitgeput binnen, gingen net slapen of waren net wakker, zaten te ontbijten of vertrokken weer. Dit was alleen weggelegd voor de voorinschrijvers en ik als daginschrijver kon alleen gebruik maken van de koffie wat ik ook gedaan heb. De laatste 6 km voor deze CP had ik de nodige bushokjes gezien op Google en daar zou ik dan ook gebruik van gaan maken. Tevens was dat ook de ultieme praktijktest of een issolatie-deken cq reddingsdeken zou gaan werken en ik kan je verzekeren....die werkt. Na een kleine 2 uur te hebben geslapen werd ik wakker terwijl de buiten temperatuur gezakt was tot +1 graad. Zaak is dan om zo snel als mogelijk je lichaam in beweging te krijgen zodat er intern warmte wordt geproduceerd. De eerste kilometers waren afdaling en om dan toch wat extra arbeid te forceren heb ik het eerste stuk met wat aangeknepen remmen gereden om toch maar te voorkomen dat je te hard rijd en door de rijwind al teveel afkoelt.
Na 40 km en dus ongeveer een 1:30 uur later kom je aan in Gouvy waar de plaatselijke bakker al open is en waar meerdere deelnemers van deze Borders een stekkie gezocht hadden voor een ontbijt. Na wat heerlijk verse broodjes en een warme kop koffie verder richting de Duitse grens waar bij Losheimergraben de volgende controle, CP-05, was bij hotel Schröder op enkele meters van de Duitse grens.
Een kopje soep als lunch en verder de Hoge Venen in. We rijden door de Oostkantons van België, tot WO I nog Duits grondgebied maar na de wapenstilstand van 11 november 1918 bij België gevoegd. Hierdoor kreeg België ook meteen een nieuw hoogste punt. Tot 1918 was Baraque Michel met 674m +TAW (=NAP + 2.33m) het hoogste punt van België en na de annexatie werd dat het Signaal van Botrange met 694m +TAW.
Na Botrange komt een heerlijke afdaling naar Eupen. Deze afdaling is een kleine 15 km lang waarin we dalen met een kleine 500m: Allemaal gratis kilometers. Hierna gaat de afdaling wat minder stijl richting de Nederlandse grens. Vlak voor de grens krijgen we weer een beklimming want we moeten tenslotte naar de 320m hoogte om CP-06 bij Vaals te bereiken.
In Vaals is het een mooi moment voor een hapje bij de friture nabij het drielandenpunt. Na deze warme hap werd het weer tijd om onszelf in gereedheid te brengen voor de nachtelijke trip. De laatste heuvels moeten nog geslecht worden in Zuid-Limburg maar het laatste heuveltje wordt mij net even teveel en ik besluit deze dan maar lopend af te leggen....ongeveer 740km afgelegd en nog ca 265km te gaan. Vermoeidheid begint merkbaar te worden maar ik wil doorrijden tot Lommel om pas daar te gaan slapen. Maar eerst nog CP-07 in Visé.
In Visé is de controle in een gezellig café alleen vind de kastelein zichzelf nogal belangrijk. Op het terras zit een van de Belgische deelnemers en die weet mij te vertellen dat de kastelein een typische Waal is: Grote bek, niks uitvreten en zichzelf heel erg belangrijk vinden. Ik weet niet of de kastelein nu een Waal was maar aan de beschrijving voldeed hij in ieder geval perfect. Ik mocht al een hele tijd wachten tot hij eindelijk bij mij kwam om een bestelling op te nemen en mij te voorzien van een stempel. Niks uitvreten was daarmee al bevestigd. Als dan een van het Franstalige gepeupel om zijn aandacht vraagt reageert hij door heel hard te schreeuwen: "J'arrive!!" waarmee de grote bek ook meteen bevestigd was. Toen ik afrekende had ik zoiets van...hij heeft echt geen fooi verdient dus krijgt ook geen cent extra voor de service. Toen hij heel vriendelijk maar met iets te nadrukkelijk Frans accent mij 'bedankte' met de woorden: "Hatelijk bedankt" wist ik in ieder geval dat ik er goed aan gedaan had geen fooi te geven. Ook het derde kenmerk van zichzelf belangrijk vinden vond ik daarmee bewezen. Blij dat we nu snel alleen nog Nederlandstalig gebied onder de bandjes door zullen laten glijden.
Op 790km CP-08 in Maaseik. Daar moesten we een stempel halen bij de receptie van een Hotel. Het weer was prima en niet koud dus uitrusten even buiten op het stoepje voor het hotel. Het is nog zo'n 50km naar Lommel waar een slaapgelegenheid is.
De weg naar Lommel gaat eigenlijk op de automatische piloot en voor ik er erg in heb rij je in het pikkedonker langs het Duitse oorlogskerkhof in Lommel. Hier liggen ruim 38.000 Duitse soldaten begraven uit WO II en een paar honderd uit WO I. Hier heb ik echter niets van gezien omdat het pikkedonker was. CP-09 was ook tevens overnachting voor hen die bij voorinschrijving deelnamen....voor mij dus niet als daginschrijver maar er was een bank vrij en ik mocht daarop overnachten. In ieder geval een stuk warmer dan de voorgaande nacht in Champlon.
In de hele vroege ochtend was het weer tijd om verder te gaan. Er waren nog zo'n 160km te gaan en ik zat redelijk binnen de tijd maar echt veel hield ik niet over. Het was in ieder geval eerst langere tijd fietsen langs de kanalen tussen Lommel en Turnhout: een best wel mooie omgeving die mij een beetje deed denken aan de kanalen in Frankrijk in de Grand Est. Na de kanalen vaarwel gezegd te hebben passeren we de grens naar Nederland..en weer naar België .... Nederland....België weer....dat kan alleen maar betekenen dat we door Baarle Hertog/Nassau rijden. Vlak vóór Meersel-Dreef geeft mijn navigatie aan dat ik er ben...maar geen controle post te bekennen. Na wat puzzelen blijkt het dat deze track bij mij iets te kort geworden is. De uiteindelijke CP bevind zich een stuk verderop alleen voor ik daar achter ben ben ik weer wat tijd kwijt. Niet dat het erg is maar ik realiseer me nog niet dat ik op dat moment mijn reserve langzaam aan het verspelen ben en de eindtijd van 75:00 uur in het geding begint te komen.
Na een heerlijke lunchstop bij de bakker in Meersel-Dreef kan ik mijn weg vervolgen. De volgende controle is de eindcontrole en er zijn nog 100km te fietsen....het begint erop te lijken.
De laatste etappe gaat dwars door Antwerpen heen. Maar rond de haven van Antwerpen zijn veel wegen opgebroken en staan hekken en andere zaken die een randonneur liever niet ziet. Tot overmaat van ramp raak ik ook nog de weg kwijt. Daarbij moeten we ook nogeens voorbij de Schelde komen en ik ben overal aan het kijken of ik niet ergens een brug kan vinden die mij brengt naar de andere zijde van de Schelde. Uiteindelijk blijkt dit een voetgangers-/fietstunnel te zijn. Ok...de Schelde laten we achter ons en nog 35km te gaan. Het ziet er naar uit dat we het gaan halen. Ik moet alleen nog ergens water zien te scoren want mijn bidons zijn inmiddels leeg. En dan is het best wel vervelend als je nergens meer iets kunt vinden. Op het laatste stukje kwam ik vermoedelijk Marc Dejans tegen. Ik vertelde hem dat ik door mijn drinken heen was en hij heeft me toen ruim een halve bidon geschonken. Hijzelf had nog een volle bidon en we waren er toch bijna. De laatste 20-25 km hebben we ook samen gereden. Voor mij ook meteen zekerheid. Hij was een half uur voor mij gestart dus als ik samen met hem zou finishen dan zat ik qua tijd goed. Bij de finish, kwam ik ook weer Liesbeth tegen. Zij had opgegeven in Champlon.
Op zondag 9 september 2018 om 16:35 meld ik me bij de controle tafel alwaar ik 74:05 eerder vertrokken ben voor mijn rondje België. Ik heb het gehaald...trots op mezelf.
Hierna is het zaak om even uit te rusten. Blijkt dat ik last heb van een Shermer's Neck. Dit is een typische kwaal die voorkomt bij lange afstands rijders. Door vermoeidheid van de nekspieren kan het hoofd niet meer hoog gehouden worden. Maar ik blijk nog een ander kwaaltje te hebben. Mijn wagen staat op 2 km afstand en die moet ik even gaan ophalen omdat daar ook mijn douche spullen in zitten. Het blijkt dat ik niet meer op mijn zadel kan zitten en ik ben genoodzaakt om de laatste 2 kilometer maar staand te fietsen. De douche naderhand maakt in ieder geval heel veel goed. Op de parkeerplaats ga ik vervolgens even een paar uurtjes slapen alvorens naar huis te rijden.
Het zit erop. Geslaagd en ook nog eens de hoogste pre-kwalificatie norm behaald voor Parijs Brest 2019 en daar was het tenslotte om te doen.
BRM#022 RRTY#15
Reacties
Een reactie posten