Parijs Brest Parijs 2019 [H117]
Oktober 2017
In de nieuwsbrief van Randonneurs Nederland staat de nieuwe kalender van de brevetten voor 2018. In 2017 heb ik maximaal een BRM400 gereden (Rondje Startpunten). Voor 2018 moet er dus minimaal een BRM600 mogelijk zijn. Keuze uit 3 stuks: Maastricht rond de ardennen (juni), Merselo mooi Nederland (juli) en Boekelo Saurland (september). Op dat moment valt bij mij de keuze op Merselo.
November 2017
Lijstje met te rijden brevetten begint vorm te krijgen. Eigenlijk wel alle 200 en 300 brevetten zijn interessant en daar plak ik wat 400 brevetten bij. Daarnaast ook maar de 600 vanuit Merselo proberen.
December 2017
Ik krijg van Jan van Osch een mailtje waarbij hij mij opmerkzaam maakt op Merselo Verona en of dat ik die website al gezien had. Ja Jan, die heb ik gezien maar dat is echt te ver voor mij nog. Ik doe wel met de editie over 4 jaar mee. En dan zo ergens in de kerstvakantie kom je tot de conclusie dat die 1000 vanuit Maastricht eigenlijk best wel te doen is als je al een 600 hebt gedaan. Rond die tijd komt er ook de eerste informatie over Parijs Brest 2019 vrij en dan ga je je daar eens in verdiepen. Blijkt het dat als je in 2018 een BRM 1000 voltooid je bij de eerste groep inschrijvers zit en ach....het is maar 200 km meer dan een BRM 1000......denk dat we er voor gaan. Tevens ook maar even wat gaan aanpassen in mijn kalender met te verrijden brevetten.
Januari 2018
Mijn agenda is voltooid. Ik heb besloten alle brevetten van de kalender 2018 te gaan rijden met uitzondering van Merselo Verona want die zit al vol. Het voordeel is als ik per eerste gelegenheid de serie 200-300-400-600 voltooi dat dat een mooie test is voor de kwalificatie reeks begin 2019. Deze moet immers voltooid zijn voor 3 juli 2019 anders zal de voorinschrijving komen te vervallen.
Maart 2018
Eerste 300 km brevet voltooid van 2018 en dat betekend dat ik kan voorinschrijven vanaf 25 februari 2019.
Mei 2018
Eerste 400 km brevet voltooid van 2018. Inmiddels kan ik me dus al voorinschrijven vanaf 11 februari 2019. De inschatting van Randonneurs Nederland is dat dit 400 km brevet minimaal nodig is om er zeker van te zijn de gewenste startgroep te krijgen. Maar ik ga het hier niet bij laten.....mijn eerste 600 km brevet zal ik dit jaar toch gaan rijden ben ik stellig van overtuigd.
Juni 2018
Eerste 600 km brevet voltooid ooit. Voorinschrijven kan al vanaf 28 januari. Ik heb dus al wat spek op de ribben en ben al wat verder dan de 400km die minimaal geadviseerd werd.
Augustus 2018
Eerste 1000 km brevet. We gaan proberen de hoogste prékwalificatie norm (1000 km brevet of hoger) te bemachtigen met de 1000km Rondom Luxemburg vanuit Maastricht.
De bakoven in noord Frankrijk met 38 graden gooide roet in het eten
September 2018
Enkele dagen na de mislukte 1000 km in Maastricht werd ik gewezen op het brevet Borders of Belgium die met zijn lengte van 1000 km een mooi alternatief vormde voor de mislukte 1000 vanuit Maastricht. Door het voltooien van dit brevet haalde ik de hoogste prékwalificatienorm en kon ik me inschrijven voor PBP vanaf 14 januari 2019.
November 2018
We beginnen aan de kwalificatiereeks. Voltooid BRM 200 Zwolle : Nog 2.500 km te gaan tot de finish van Parijs-Brest.
Januari 2019
Op 14 januari gaat de voorinschrijving open. Ik schrijf me om 6:25 in en dan al zit ik op nummer 889.
Maart 2019
De volgende voor de kwalificatiereeks: BRM 300 Boekelo : Nog 2.200 km te gaan tot de finish PBP
April 2019
Het rijtje is bijna compleet: BRM 400 Amsterdam : Nog 1.800 km te gaan
Mei 2019
Na een 260km tegen de wind in naar Groningen gevolgd door een ijskoude nacht het rijtje voltooid met BRM 600 Merselo.
Paris....j'arrive!!
Augustus 2019
We zijn bijna 2 jaar geleden met de eerste stapjes begonnen richting PBP-2019. Op zondag 18 augustus 2019 om 17:45 zal ik starten starten met startnummer H117 voor de 90 uur groep.
Op vrijdag 16 augustus vertrek richting Frankrijk. Ik kan meerijden met Frank. Zijn schoonzoon komt uit Chartres en daar betrekken we een Ibis-budget hotel. Het is wel de bedoeling dat we bij de schoonouders gaan eten. Verder moeten we op zaterdag naar de camping in Rambouillet om de dropbags uit te geven en weer op te picken. Het weer is die zaterdag verschrikkelijk. In een etmaal komt er globaal een 20 mm regen uit de hemel zakken in een vrij continue stroom. Met andere woorden.....een grijs gordijn welke de hele dag blijft hangen.
In de ochtend gaan we kijken bij de start / finish / fietscontrole. We krijgen te horen dat er wachttijden zijn van 1:30 - 2:00 uur. Alles behalve prettig met dit weer. Onze tijd staat op 16:00 uur dus misschien wordt het wel beter weer. Zo rond 15:00 uur gaan we ons maar eens aankleden om richting fietscontrole te gaan vertrekken. Altijd heerlijk een wielrenbroek op een parkeerplaats aantrekken. Vooral als dat ook nog eens in een regenachtig bos is maar het lukt en als iemand iets gezien mocht hebben....boeien.
Samen met Frank op weg naar de Bergerie. We zijn echt benieuwd hoelang wij mogen wachten voor onze fietsen gecontroleerd kunnen worden. En als we dan afstappen en de laatste meters willen lopen zien we dat we gewoon door kunnen rijden tot de controle en dat ze ons al aan het aansporen zijn. Snel maar even de papieren gepakt en hoppa....controle. Ik weet niet welke controle men in de ochtend gehad heeft maar ik had 2 voor en 2 achterlampen. Lamp 1 ging aan, lamp 2 niet zo makkelijk. Dadelijkk nogmaals proberen. Achterlamp....deed het niet zo snel....probeer de nieuwe even.....Ja doet het. Hij plukt paar keer aan mijn remmen, de bel doet het.....Oké goed gekeurd. Volgens mij wilden ze na een lange dag naar huis.
Volgende stap.....de papieren ophalen. We staan in een rij en er komt iemand aan met.....rechts (waar wij staan) alleen Franstalig en rest naar links. We komen bij een vrouw aan de tafel die Engels zou moeten spreken. Ok we konden ons verstaanbaar maken. Identiteitsbewijs? .....oepsie.....niet bij me. Zit nog in broekzak op camping waar we ons omgekleed hebben. Nou....voor deze keer accepteer ik het alleen op de naam. Pfff...ik kom goed weg. Franks was wat later en hij kwam bij zelfde vrouw uit. En ook geen id bij zig. Nou......voor deze keer accepteer ik het alleen op de naam. En ik vraag me sterk af hoe vaak ze die dag dat verhaal op heeft mogen hangen.
Na alle plichtplegingen betreffende de dropbags zetten we koers terug naar Chartres. Even douchen, droge kleding aantrekken en avondeten bij de schoonouders. De vrouw des huizes had als dessert een echte Paris-Brest geregeld: Een prachtige ronde soes gevuld met praliné room.
Omdat het die avond erg regenachtig was werd besloten niet een terrasje in de stad te pakken maar gewoon thuis te blijven met wat flessen rosé en wijn. De eerste avond was er alleen water omdat onze gastgevers dachten dat wij seriues waren en geen alcohol dronken vlak voor zo'n tocht. De eerste avond in de binnenstad van Chartres op een terrasje bracht hen snel tot inkeer.
Volgende ochtend....ontbijt en aankleden. Gereed maken voor vertrek naar Rambouillet. De wagen was afgeladen vol met dropbags en daar konden we niet meer bij dus zouden we met de gastgevers met de trein gaan terwijl dochter en schoonzoon van Frank met de auto zouden vertrekken en na onze start door zouden rijden naar Lourdéac alwaar de camping ingericht was voor een kortere of langere slaap, wat te eten en een douche....de typische ontberingen voor een randonneur.
De weersvoorspellingen hebben stand gehouden. Het zou zaterdag de gehele dag en zondag-ochtend tot rond 11:00-13:00 blijven regenen. In de ochtend sta je op met een grijs gordijn neerdalend uit de hemel en als we in de richting van de trein vertrekken is het daadwerkelijk droog.
De TER trein naar Paris Montparnasse zit best wel vol. Altijd lekker daar met 2 wielrenfietsen op een vol balkon te gaan staan. Helemaal leuk als er een batterij conducteurs voorbij moet maar wij waren nadrukkelijk herkenbaar als deelnemers aan Parijs Brest en ons werd ook nog succes toegewenst. Dat we het volledige pad blokkeerden en dat ze er alleen slingerend tussendoor konden werd op de koop toe genomen.
Aankomst in Rambouillet. Het werd steeds voller met randonneurs van "all over the world". L'equipe Pays-Bas had afgesproken om 15:00 bij de start voor het foto-moment. Nederland heeft met rond de 100 deelnemer een van de grotere groepen deelnemers met ook nog eens een van de grootste groei tov de vorige edite (2015).
Om 16:00 uur start de eerste groep van de 80-uur rijders. We hebben ons dan een comfortabel plekje bezorgd dicht bij de start in het gras in het zonnetje. Je merkt daar wel dat het de afgelopen dagen best wel nat is geweest. De toplaag is mooi droog maar ietsjes verder onder die toplaag gras is alles nog best nat. Voor ons onvoldoende om er niet lekker te gaan liggen.
Rechts zien we de diverse groepen opstellen. Elk kwartier wordt er een nieuw bord omhoog gehouden. En moet de betreffende groep zich opstellen op het pad, achter dat bord. Maar als je een paar groepen hebt zienstarten ga je je eigen plan trekken....zitten blijven tot groep start en dan op 5 meter voor je neus invoegen in plaats van het gevecht door de drukte om vervolgens toch weer langs de plek te lopen waar we nu nog rustig liggen. Voor mij mag het zo onderhand wel gaan beginnen hoor. Na 48 uur rondhangen wil ik eindelijk wel een stukje gaan fietsen. Frank Zwanenberg en Ernst Huijboom zitten in groep G dus zij mogen een kwartier eerder starten. Ik mag nog even blijven liggen in het gras. En dan zie ik Fiona Kolbinger opgesteld staan in groep G. Fiona heeft een paar weken voor PBP als eerste vrouw de Transcontinental van Burgas Bulgarije naar Brest Frankrijk (4.000 km) gewonnen. Het was me normaal nooit opgevallen dat zij het was maar er liepen zwermen met selfie makende Indieërs rond haar en haar blik liet aan duidelijkheid niets te raden over.....ze was dit gedoe meer dan moe maar liet het toe omdat men dat waarschijnlijk van haar verwachtte.
De laatste deelnemers van groep G lopen voorbij naar de eerste stempelpost en groep H begint zich op te stellen. Ik ga ook maar vast staan en begeef me richting het pad. Als de hekken voor groep H open gaan krijg je een lachwekkend tafereel: de voorste deelnemers rennen met fiets in hand naar de stempelpost. Ach junkskes...het is nog 1200km. Wat boeien die paar seconden toch?
Als de eerste paar sprinters voorbij zijn sluit ik aan en loop naar de stempelpost. Daar loop je met gemak een sprinter voorbij omdat hij zijn stempelkaart nog moest gaan zoeken terwijl ik hem allang in mijn hand had. Na de stempel moesten we opnieuw opstellen en wachten. Haha...voor niets gerend. Een vrouw met een bord geef dan het signaal dat we verder kunnen en we kunnen gaan...op naar....uuuhh.....de volgende stop. We mogen ons gaan opstellen voor de echte start boog. Iemand met een microfoon in zijn hand staat op een podium en er wordt vanalles en nog wat verteld. Ik versta er geen.....snars van. Maar plots versta ik hem perfect als hij een volle hand opsteekt en roep Cinq, Quartre .... en een vinger verdwijnt....het aftellen is overduidelijk begonnen.....Tres....weer een vinger minder....Deux, Un....en gevolgd met een vlakke hand waarop iedereen begint te bewegen. Lijkt me verstandig om dat ook meer mee te doen en ik beweeg me over de startlijn heen: Parijs Brest is nu echt begonnen. We rijden de eerste paar honderd meter nog over het terrein heen en diverse mensen staan langs de kant te klappen.....dat doet je toch wel wat. Ik geniet. Je hoort de aanmoedigingen: "Courage !". Als we bij het verlaten van het terrein van de Bergerie de D936 opdraaien staan er nog wat mensen te klappen. Ik dacht hierna gaat het rustiger worden en zie je alleen nog ergens overdag in een dorpje wat mensen staan......een mens kan zich vergissen....
Rijdend over de D936 realiseer ik me dat ik in alle hectiek de afgelopen 48 uur vergeten ben mijn achterband te checken. Thuis had ik er een nieuwe band op gelegd en er zat een dimpel in waardoor het niet helemaal soepel over het asfalt gleed. Bij elke omwenteling kreeg je een kleine "stoek". Die zou zich er wel uit gaan rijden had ik gedacht. Komt goed...geen zorgen.
In het eerste plaatsje wat we tegenkomen heb ik al ruzie met een Indieër. Die was me daar toch een partij aan het afsnijden. Heb hem vriendelijk verzocht toch even wat rustiger aan te doen. Het is immers geen wedstrijd en er waren nog steeds meer dan 1200 kilometers te gaan.
In Chatteauneuf-en-Thymerais staan ze bij een lokaal cafe broodjes / koffie / frisdrank te verkopen. Het is inmiddels richting half 9 in de avond dus perfect moment voor een hapje en korte pauze. Ik zie Monique van Dam zitten en ga er even bijzitten. Monique zit in groep G en is dus 15 minuten voor mij gestart. Na het avond eten tijd om weer verder te gaan.
In Mortagne-au-Perche is een post ingericht voor wat te eten en drinken maar géén stempelpost. Ik besluit mijn oponthoud te beperken tot een korte rust, wat te drinken en verder niet.
Ergens tussen Mortagne en de eerste echte stempelpost in Villaines-la-Juhel gaat het fout. In een afdaling waar ik op dat moment zo rond de 35 rij krijg ik en klapband. De dimpel in mijn achterband ging me toch parten spelen. Ik zat op dat moment in het pikkedonker naast de weg zonder straatverlichting en dus zat er niets anders op dan een band te wisselen bijgelicht door 7000 fietslampjes. Meteen 2 leermomentjes te pakken: Zorg dat je materiaal echt in orde is. Niet zoiets van zal wel goedkomen. Daarbij zorg voor een helmlamp.
Na een half uurtje klooien lukt het me de band erop te krijgen en kan ik mijn weg vervolgen. Ik merk wel dat er weer een dimpel op de band zit. Nou dat wordt dus nieuwe band proberen te krijgen bij volgende controle. Hopelijk gaat hij dat houden. In Villaines-la-Juhel vind ik een fietsenmaker en ze hebben daar ook buitenbanden. Mooi. Doe mij maar 1 nieuwe buitenband....en kunnen jullie die erop zetten? Dat werd gedaan en bandje lucht erin ... klaar. Ik denk toch even checken en ik draai achterwiel rond......dimpel....zelfde probleem. Uiteindelijk zijn ze er ruim 2 uur mee bezig geweest en is uiteindelijk mijn oude band erop geplaatst. Alleen nieuw velglint. Kleine opmerking : Naderhand ben ik bij mijn eigen fietsenmaker geweest (Dekkers) en daar lieten ze me in 5 minuten zien hoe ik het wel zou moeten doen. Minpuntje voor de Franse fietsenmaker.
Het hele fenomeen achterband had me intussen wel een hoop stress opgeleverd en een kleine 4 uur tijdsverlies. Normaal de eerste nacht even een powernap doen en verder maar die tijd had ik niet meer. Het was alweer licht aan het worden en het was bijna 6:00 uur toen ik in Villaines vertrok.
Mij stond voor ogen de verloren tijd een beetje te gaan compenseren dus dat werd doorrijden. Ik had ook wel beetje de indruk dat lukte maar uiteindelijk bleek dat helemaal niet zo te zijn. Ik passeer de controles Fougeres en Tinteniac zonder problemen en ben op weg naar Loudéac waar er warm eten en een slaapplek op me wacht. Mijn originele doelstelling was om in Loudéac een stop van 5 uur te houden, voor eten douchen en slapen. Als je dan uiteindelijk onder de streep maar 1 uur kunt slapen dan komt dat aan. De overige 4 uur waren verloren gegaan met de achterband. Zo ergens rond 2:00 rijd ik weer langs de controle Loudéac om mijn weg naar Brest te vervolg. Ik had niets gegeten en bij de diverse kraampjes langs de weg waar je gratis koffie kon krijgen dacht ik alleen....doorrijden....de tijd dringt. Ik moest immers binnen de 42 uur in Brest zijn. Maar je bent aan het vechten en ziet de voorsprong die je hebt steeds verder slinken. Ah koffie....doorrijden jij.... en dan komen we aan bij de "geheime" controle in Saint Nicolas. Het had er alle schijn van dat dit gewoon de vaste geheime controle was voor Parijs Brest. Maar ik wilde me niet langer laten ophouden dan strikt noodzakelijk en ging meteen na de stempel weer op pad. In de vroege ochtend kom ik aan in de volgende echte controle: Carhaix-Plouguer. Fysiek moet het nog wel allemaal op te brengen zijn maar mentaal is er al vanaf de klapband een gevecht bezig in mijn hoofd. Op dat moment neem ik een beslissing om nu even te gaan ontbijten en verder bekijken jullie het maar allemaal eventjes. Het ontbijt doet me besluiten terug te gaan rijden naar Loudéac en niet eerst naar Brest. We gaan het niet halen....PBP 2019 voor mij is over.
Ik vervolg mijn weg terug richting Loudéac en ik moet eerlijk bekennen dat het niet lekker voelt. De zon begint wel langzaamaan mij op te warmen maar toch....opgeven was eigenlijk geen optie maar toch heb ik dat gedaan. Ik geniet van de omgeving en rij op gegeven moment een afdaling met een wat slechter wegdek. Mijn snelheid zit ergens rond de 45 kmh en ik concentreer me op de slechte plekken in de weg om ze nog tijdig te kunnen ontwijken. Dan merk ik dat er een of andere Zuid-Europeaan of Zuid-Amerikaan (zelfde kleurtje, zelfde taaltje) mij aan de rechterkant inhaalt met flink wat hogere snelheid. Ik reageer daarop door te zeggen: "Idioot" en blijkbaar hoorde hij dat want hij begon ineens tegen mij te ageren en uit zijn gebaren merkte ik op dat hij vond dat ik te ver naar links reed en om die reden was het volgens hem ook toegestaan om mij rechts in te halen. Ach joh, als jij dat vind dan zal dat wel maar slim is het niet. Je houdt immers geen rekening met een slecht wegdek en daarbij zijn we niet met een wedstrijd bezig maar met gezond verstand en dat dat bij hem ontbrak bleek wel omdat hij tijdens het ageren zich op zijn fiets omdraaide en door die manoevre bijna met zjjn fiets langs de weg kwam. Een duidelijker bewijs had ik niet nodig en dat ene woord wat ik gezegd had was overduidelijk op hem van toepassing. Hij mag nog van geluk spreken dat hij niet met meer dan 45 kmh over het asfalt gestuiterd is. Spoedig verdwijnt hij uit beeld en de rust keert weder.
Onderweg kom ik Peter Bisseling tegen. Hij had op dat moment ook al opgegeven alleen wist hij dat zelf nog niet. Samen rijden we verder naar Loudéac en daar besluit Peter definitief te stoppen....eindelijk was hij het met zichzelf eens geworden.
Terug in Loudéac gaan we nu even van de rust genieten. Even wat eten in de camping snackbar: frietjes met een halve haan....een bijzonder welkome warme maaltijd. Maar wat echt welkom is is een warme douche en een bed om even bij te kunnen slapen.
De zoon van Peter zat in Parijs en kwam hem in Loudéac ophalen met de auto. Met een beetje passen en meten kon mijn fiets er ook bij en vooral....ikzelf kon er ook bij. Terug naar waar het begon in Rambouillet een paar dagen eerder. Mijn telefoon raakt inmiddels ook langzaamaan leeg en doordat de powerbanks een beetje vochtig zijn geworden laden ze ook niet meer (goed) op. Probleem gaat worden....hoe blijf ik in contact met Frank en Annika want uiteindelijk moet ik met hen ook weer terug naar Nederland. In Rambouillet neem ik afscheid van Peter en zijn zoon die er nog een paar dagen Parijs en omgeving van maken. Ik fiets het laatste stuk terug naar de finish maar ik merk aan mezelf dat dat stukje fietsen mij enorm veel pijn doet. Vooral al die mensen die klappen omdat ze denken dat je het gehaald hebt.....helaas. Op een kleine 50 meter voor de echte finish staat een finishboog en ik vind dat ik daar niet onderdoor behoor te rijden want ik heb het immers niet gehaald. Als ik door het gras om de boog heen loop knak ik en wordt het me een beetje te veel. Toch fijn als je dan niet alleen staat en er een paar Nederlanders in de buurt zijn. Nog een tijdje zitten kletsen daar bij die finish boog en dan wordt het tijd om even een hapje te gaan eten. Zal nog wel even duren voor Frank over de finish heen komt. Het is iets van 19:00 uur en ik verwacht Frank pas over de finish vannacht rond 02:00 uur. Het fletse eten wat geserveerd wordt door de organisatie PBP valt eigenlijk best wel mee als je honger hebt. Na het eten begint het wachten. Ik had doorgegeven aan Annika en Frank dat ik bij de finish boog zou zitten alleen het probleem was....mijn telefoon was ineens helemaal dood. Batterij leeg en powerbank doet het niet meer. Daarom was ik genoodzaakt om bij die finishboog te blijven en wachten tot Frank zou finishen. Ik heb de nacht doorgetrokken zittende tegen een muurtje en met een reddingsdeken om mij heen geslagen. Wat duurt dat lang zeg als je zit te wachten en zo ergens tussen 06:00 en 07:00 komt Frank langs op weg naar zijn laatste 50 meter PBP. Niet echt veel later komt Annika aan en kunnen we ook naar huis. Fietsen op de drager, tassen in de wagen en wegwezen.
Onderweg naar huis zie ik nog een glimp van de Eiffeltoren en eigenlijk dat moment was voor mij ook het moment dat ik tegen mezelf zei: Over 4 jaar gaan we deze klus afmaken. Ik mis de kers op de taart.....maar de taart was heerlijk.
DNF
In de nieuwsbrief van Randonneurs Nederland staat de nieuwe kalender van de brevetten voor 2018. In 2017 heb ik maximaal een BRM400 gereden (Rondje Startpunten). Voor 2018 moet er dus minimaal een BRM600 mogelijk zijn. Keuze uit 3 stuks: Maastricht rond de ardennen (juni), Merselo mooi Nederland (juli) en Boekelo Saurland (september). Op dat moment valt bij mij de keuze op Merselo.
November 2017
Lijstje met te rijden brevetten begint vorm te krijgen. Eigenlijk wel alle 200 en 300 brevetten zijn interessant en daar plak ik wat 400 brevetten bij. Daarnaast ook maar de 600 vanuit Merselo proberen.
December 2017
Ik krijg van Jan van Osch een mailtje waarbij hij mij opmerkzaam maakt op Merselo Verona en of dat ik die website al gezien had. Ja Jan, die heb ik gezien maar dat is echt te ver voor mij nog. Ik doe wel met de editie over 4 jaar mee. En dan zo ergens in de kerstvakantie kom je tot de conclusie dat die 1000 vanuit Maastricht eigenlijk best wel te doen is als je al een 600 hebt gedaan. Rond die tijd komt er ook de eerste informatie over Parijs Brest 2019 vrij en dan ga je je daar eens in verdiepen. Blijkt het dat als je in 2018 een BRM 1000 voltooid je bij de eerste groep inschrijvers zit en ach....het is maar 200 km meer dan een BRM 1000......denk dat we er voor gaan. Tevens ook maar even wat gaan aanpassen in mijn kalender met te verrijden brevetten.
Januari 2018
Mijn agenda is voltooid. Ik heb besloten alle brevetten van de kalender 2018 te gaan rijden met uitzondering van Merselo Verona want die zit al vol. Het voordeel is als ik per eerste gelegenheid de serie 200-300-400-600 voltooi dat dat een mooie test is voor de kwalificatie reeks begin 2019. Deze moet immers voltooid zijn voor 3 juli 2019 anders zal de voorinschrijving komen te vervallen.
Maart 2018
Eerste 300 km brevet voltooid van 2018 en dat betekend dat ik kan voorinschrijven vanaf 25 februari 2019.
Mei 2018
Eerste 400 km brevet voltooid van 2018. Inmiddels kan ik me dus al voorinschrijven vanaf 11 februari 2019. De inschatting van Randonneurs Nederland is dat dit 400 km brevet minimaal nodig is om er zeker van te zijn de gewenste startgroep te krijgen. Maar ik ga het hier niet bij laten.....mijn eerste 600 km brevet zal ik dit jaar toch gaan rijden ben ik stellig van overtuigd.
Juni 2018
Eerste 600 km brevet voltooid ooit. Voorinschrijven kan al vanaf 28 januari. Ik heb dus al wat spek op de ribben en ben al wat verder dan de 400km die minimaal geadviseerd werd.
Augustus 2018
Eerste 1000 km brevet. We gaan proberen de hoogste prékwalificatie norm (1000 km brevet of hoger) te bemachtigen met de 1000km Rondom Luxemburg vanuit Maastricht.
De bakoven in noord Frankrijk met 38 graden gooide roet in het eten
September 2018Enkele dagen na de mislukte 1000 km in Maastricht werd ik gewezen op het brevet Borders of Belgium die met zijn lengte van 1000 km een mooi alternatief vormde voor de mislukte 1000 vanuit Maastricht. Door het voltooien van dit brevet haalde ik de hoogste prékwalificatienorm en kon ik me inschrijven voor PBP vanaf 14 januari 2019.
November 2018
We beginnen aan de kwalificatiereeks. Voltooid BRM 200 Zwolle : Nog 2.500 km te gaan tot de finish van Parijs-Brest.
Januari 2019
Op 14 januari gaat de voorinschrijving open. Ik schrijf me om 6:25 in en dan al zit ik op nummer 889.
Maart 2019
De volgende voor de kwalificatiereeks: BRM 300 Boekelo : Nog 2.200 km te gaan tot de finish PBP
April 2019
Het rijtje is bijna compleet: BRM 400 Amsterdam : Nog 1.800 km te gaan
Mei 2019
Na een 260km tegen de wind in naar Groningen gevolgd door een ijskoude nacht het rijtje voltooid met BRM 600 Merselo.
Paris....j'arrive!!
Augustus 2019
We zijn bijna 2 jaar geleden met de eerste stapjes begonnen richting PBP-2019. Op zondag 18 augustus 2019 om 17:45 zal ik starten starten met startnummer H117 voor de 90 uur groep.
Op vrijdag 16 augustus vertrek richting Frankrijk. Ik kan meerijden met Frank. Zijn schoonzoon komt uit Chartres en daar betrekken we een Ibis-budget hotel. Het is wel de bedoeling dat we bij de schoonouders gaan eten. Verder moeten we op zaterdag naar de camping in Rambouillet om de dropbags uit te geven en weer op te picken. Het weer is die zaterdag verschrikkelijk. In een etmaal komt er globaal een 20 mm regen uit de hemel zakken in een vrij continue stroom. Met andere woorden.....een grijs gordijn welke de hele dag blijft hangen.
In de ochtend gaan we kijken bij de start / finish / fietscontrole. We krijgen te horen dat er wachttijden zijn van 1:30 - 2:00 uur. Alles behalve prettig met dit weer. Onze tijd staat op 16:00 uur dus misschien wordt het wel beter weer. Zo rond 15:00 uur gaan we ons maar eens aankleden om richting fietscontrole te gaan vertrekken. Altijd heerlijk een wielrenbroek op een parkeerplaats aantrekken. Vooral als dat ook nog eens in een regenachtig bos is maar het lukt en als iemand iets gezien mocht hebben....boeien.
Samen met Frank op weg naar de Bergerie. We zijn echt benieuwd hoelang wij mogen wachten voor onze fietsen gecontroleerd kunnen worden. En als we dan afstappen en de laatste meters willen lopen zien we dat we gewoon door kunnen rijden tot de controle en dat ze ons al aan het aansporen zijn. Snel maar even de papieren gepakt en hoppa....controle. Ik weet niet welke controle men in de ochtend gehad heeft maar ik had 2 voor en 2 achterlampen. Lamp 1 ging aan, lamp 2 niet zo makkelijk. Dadelijkk nogmaals proberen. Achterlamp....deed het niet zo snel....probeer de nieuwe even.....Ja doet het. Hij plukt paar keer aan mijn remmen, de bel doet het.....Oké goed gekeurd. Volgens mij wilden ze na een lange dag naar huis.
Volgende stap.....de papieren ophalen. We staan in een rij en er komt iemand aan met.....rechts (waar wij staan) alleen Franstalig en rest naar links. We komen bij een vrouw aan de tafel die Engels zou moeten spreken. Ok we konden ons verstaanbaar maken. Identiteitsbewijs? .....oepsie.....niet bij me. Zit nog in broekzak op camping waar we ons omgekleed hebben. Nou....voor deze keer accepteer ik het alleen op de naam. Pfff...ik kom goed weg. Franks was wat later en hij kwam bij zelfde vrouw uit. En ook geen id bij zig. Nou......voor deze keer accepteer ik het alleen op de naam. En ik vraag me sterk af hoe vaak ze die dag dat verhaal op heeft mogen hangen.
Na alle plichtplegingen betreffende de dropbags zetten we koers terug naar Chartres. Even douchen, droge kleding aantrekken en avondeten bij de schoonouders. De vrouw des huizes had als dessert een echte Paris-Brest geregeld: Een prachtige ronde soes gevuld met praliné room.
Omdat het die avond erg regenachtig was werd besloten niet een terrasje in de stad te pakken maar gewoon thuis te blijven met wat flessen rosé en wijn. De eerste avond was er alleen water omdat onze gastgevers dachten dat wij seriues waren en geen alcohol dronken vlak voor zo'n tocht. De eerste avond in de binnenstad van Chartres op een terrasje bracht hen snel tot inkeer.
Volgende ochtend....ontbijt en aankleden. Gereed maken voor vertrek naar Rambouillet. De wagen was afgeladen vol met dropbags en daar konden we niet meer bij dus zouden we met de gastgevers met de trein gaan terwijl dochter en schoonzoon van Frank met de auto zouden vertrekken en na onze start door zouden rijden naar Lourdéac alwaar de camping ingericht was voor een kortere of langere slaap, wat te eten en een douche....de typische ontberingen voor een randonneur.
De weersvoorspellingen hebben stand gehouden. Het zou zaterdag de gehele dag en zondag-ochtend tot rond 11:00-13:00 blijven regenen. In de ochtend sta je op met een grijs gordijn neerdalend uit de hemel en als we in de richting van de trein vertrekken is het daadwerkelijk droog.
De TER trein naar Paris Montparnasse zit best wel vol. Altijd lekker daar met 2 wielrenfietsen op een vol balkon te gaan staan. Helemaal leuk als er een batterij conducteurs voorbij moet maar wij waren nadrukkelijk herkenbaar als deelnemers aan Parijs Brest en ons werd ook nog succes toegewenst. Dat we het volledige pad blokkeerden en dat ze er alleen slingerend tussendoor konden werd op de koop toe genomen.
Aankomst in Rambouillet. Het werd steeds voller met randonneurs van "all over the world". L'equipe Pays-Bas had afgesproken om 15:00 bij de start voor het foto-moment. Nederland heeft met rond de 100 deelnemer een van de grotere groepen deelnemers met ook nog eens een van de grootste groei tov de vorige edite (2015).
Om 16:00 uur start de eerste groep van de 80-uur rijders. We hebben ons dan een comfortabel plekje bezorgd dicht bij de start in het gras in het zonnetje. Je merkt daar wel dat het de afgelopen dagen best wel nat is geweest. De toplaag is mooi droog maar ietsjes verder onder die toplaag gras is alles nog best nat. Voor ons onvoldoende om er niet lekker te gaan liggen.
Rechts zien we de diverse groepen opstellen. Elk kwartier wordt er een nieuw bord omhoog gehouden. En moet de betreffende groep zich opstellen op het pad, achter dat bord. Maar als je een paar groepen hebt zienstarten ga je je eigen plan trekken....zitten blijven tot groep start en dan op 5 meter voor je neus invoegen in plaats van het gevecht door de drukte om vervolgens toch weer langs de plek te lopen waar we nu nog rustig liggen. Voor mij mag het zo onderhand wel gaan beginnen hoor. Na 48 uur rondhangen wil ik eindelijk wel een stukje gaan fietsen. Frank Zwanenberg en Ernst Huijboom zitten in groep G dus zij mogen een kwartier eerder starten. Ik mag nog even blijven liggen in het gras. En dan zie ik Fiona Kolbinger opgesteld staan in groep G. Fiona heeft een paar weken voor PBP als eerste vrouw de Transcontinental van Burgas Bulgarije naar Brest Frankrijk (4.000 km) gewonnen. Het was me normaal nooit opgevallen dat zij het was maar er liepen zwermen met selfie makende Indieërs rond haar en haar blik liet aan duidelijkheid niets te raden over.....ze was dit gedoe meer dan moe maar liet het toe omdat men dat waarschijnlijk van haar verwachtte.
De laatste deelnemers van groep G lopen voorbij naar de eerste stempelpost en groep H begint zich op te stellen. Ik ga ook maar vast staan en begeef me richting het pad. Als de hekken voor groep H open gaan krijg je een lachwekkend tafereel: de voorste deelnemers rennen met fiets in hand naar de stempelpost. Ach junkskes...het is nog 1200km. Wat boeien die paar seconden toch?
Als de eerste paar sprinters voorbij zijn sluit ik aan en loop naar de stempelpost. Daar loop je met gemak een sprinter voorbij omdat hij zijn stempelkaart nog moest gaan zoeken terwijl ik hem allang in mijn hand had. Na de stempel moesten we opnieuw opstellen en wachten. Haha...voor niets gerend. Een vrouw met een bord geef dan het signaal dat we verder kunnen en we kunnen gaan...op naar....uuuhh.....de volgende stop. We mogen ons gaan opstellen voor de echte start boog. Iemand met een microfoon in zijn hand staat op een podium en er wordt vanalles en nog wat verteld. Ik versta er geen.....snars van. Maar plots versta ik hem perfect als hij een volle hand opsteekt en roep Cinq, Quartre .... en een vinger verdwijnt....het aftellen is overduidelijk begonnen.....Tres....weer een vinger minder....Deux, Un....en gevolgd met een vlakke hand waarop iedereen begint te bewegen. Lijkt me verstandig om dat ook meer mee te doen en ik beweeg me over de startlijn heen: Parijs Brest is nu echt begonnen. We rijden de eerste paar honderd meter nog over het terrein heen en diverse mensen staan langs de kant te klappen.....dat doet je toch wel wat. Ik geniet. Je hoort de aanmoedigingen: "Courage !". Als we bij het verlaten van het terrein van de Bergerie de D936 opdraaien staan er nog wat mensen te klappen. Ik dacht hierna gaat het rustiger worden en zie je alleen nog ergens overdag in een dorpje wat mensen staan......een mens kan zich vergissen....
Rijdend over de D936 realiseer ik me dat ik in alle hectiek de afgelopen 48 uur vergeten ben mijn achterband te checken. Thuis had ik er een nieuwe band op gelegd en er zat een dimpel in waardoor het niet helemaal soepel over het asfalt gleed. Bij elke omwenteling kreeg je een kleine "stoek". Die zou zich er wel uit gaan rijden had ik gedacht. Komt goed...geen zorgen.
In het eerste plaatsje wat we tegenkomen heb ik al ruzie met een Indieër. Die was me daar toch een partij aan het afsnijden. Heb hem vriendelijk verzocht toch even wat rustiger aan te doen. Het is immers geen wedstrijd en er waren nog steeds meer dan 1200 kilometers te gaan.
In Chatteauneuf-en-Thymerais staan ze bij een lokaal cafe broodjes / koffie / frisdrank te verkopen. Het is inmiddels richting half 9 in de avond dus perfect moment voor een hapje en korte pauze. Ik zie Monique van Dam zitten en ga er even bijzitten. Monique zit in groep G en is dus 15 minuten voor mij gestart. Na het avond eten tijd om weer verder te gaan.
In Mortagne-au-Perche is een post ingericht voor wat te eten en drinken maar géén stempelpost. Ik besluit mijn oponthoud te beperken tot een korte rust, wat te drinken en verder niet.
Ergens tussen Mortagne en de eerste echte stempelpost in Villaines-la-Juhel gaat het fout. In een afdaling waar ik op dat moment zo rond de 35 rij krijg ik en klapband. De dimpel in mijn achterband ging me toch parten spelen. Ik zat op dat moment in het pikkedonker naast de weg zonder straatverlichting en dus zat er niets anders op dan een band te wisselen bijgelicht door 7000 fietslampjes. Meteen 2 leermomentjes te pakken: Zorg dat je materiaal echt in orde is. Niet zoiets van zal wel goedkomen. Daarbij zorg voor een helmlamp.
Na een half uurtje klooien lukt het me de band erop te krijgen en kan ik mijn weg vervolgen. Ik merk wel dat er weer een dimpel op de band zit. Nou dat wordt dus nieuwe band proberen te krijgen bij volgende controle. Hopelijk gaat hij dat houden. In Villaines-la-Juhel vind ik een fietsenmaker en ze hebben daar ook buitenbanden. Mooi. Doe mij maar 1 nieuwe buitenband....en kunnen jullie die erop zetten? Dat werd gedaan en bandje lucht erin ... klaar. Ik denk toch even checken en ik draai achterwiel rond......dimpel....zelfde probleem. Uiteindelijk zijn ze er ruim 2 uur mee bezig geweest en is uiteindelijk mijn oude band erop geplaatst. Alleen nieuw velglint. Kleine opmerking : Naderhand ben ik bij mijn eigen fietsenmaker geweest (Dekkers) en daar lieten ze me in 5 minuten zien hoe ik het wel zou moeten doen. Minpuntje voor de Franse fietsenmaker.
Het hele fenomeen achterband had me intussen wel een hoop stress opgeleverd en een kleine 4 uur tijdsverlies. Normaal de eerste nacht even een powernap doen en verder maar die tijd had ik niet meer. Het was alweer licht aan het worden en het was bijna 6:00 uur toen ik in Villaines vertrok.
Mij stond voor ogen de verloren tijd een beetje te gaan compenseren dus dat werd doorrijden. Ik had ook wel beetje de indruk dat lukte maar uiteindelijk bleek dat helemaal niet zo te zijn. Ik passeer de controles Fougeres en Tinteniac zonder problemen en ben op weg naar Loudéac waar er warm eten en een slaapplek op me wacht. Mijn originele doelstelling was om in Loudéac een stop van 5 uur te houden, voor eten douchen en slapen. Als je dan uiteindelijk onder de streep maar 1 uur kunt slapen dan komt dat aan. De overige 4 uur waren verloren gegaan met de achterband. Zo ergens rond 2:00 rijd ik weer langs de controle Loudéac om mijn weg naar Brest te vervolg. Ik had niets gegeten en bij de diverse kraampjes langs de weg waar je gratis koffie kon krijgen dacht ik alleen....doorrijden....de tijd dringt. Ik moest immers binnen de 42 uur in Brest zijn. Maar je bent aan het vechten en ziet de voorsprong die je hebt steeds verder slinken. Ah koffie....doorrijden jij.... en dan komen we aan bij de "geheime" controle in Saint Nicolas. Het had er alle schijn van dat dit gewoon de vaste geheime controle was voor Parijs Brest. Maar ik wilde me niet langer laten ophouden dan strikt noodzakelijk en ging meteen na de stempel weer op pad. In de vroege ochtend kom ik aan in de volgende echte controle: Carhaix-Plouguer. Fysiek moet het nog wel allemaal op te brengen zijn maar mentaal is er al vanaf de klapband een gevecht bezig in mijn hoofd. Op dat moment neem ik een beslissing om nu even te gaan ontbijten en verder bekijken jullie het maar allemaal eventjes. Het ontbijt doet me besluiten terug te gaan rijden naar Loudéac en niet eerst naar Brest. We gaan het niet halen....PBP 2019 voor mij is over.
Ik vervolg mijn weg terug richting Loudéac en ik moet eerlijk bekennen dat het niet lekker voelt. De zon begint wel langzaamaan mij op te warmen maar toch....opgeven was eigenlijk geen optie maar toch heb ik dat gedaan. Ik geniet van de omgeving en rij op gegeven moment een afdaling met een wat slechter wegdek. Mijn snelheid zit ergens rond de 45 kmh en ik concentreer me op de slechte plekken in de weg om ze nog tijdig te kunnen ontwijken. Dan merk ik dat er een of andere Zuid-Europeaan of Zuid-Amerikaan (zelfde kleurtje, zelfde taaltje) mij aan de rechterkant inhaalt met flink wat hogere snelheid. Ik reageer daarop door te zeggen: "Idioot" en blijkbaar hoorde hij dat want hij begon ineens tegen mij te ageren en uit zijn gebaren merkte ik op dat hij vond dat ik te ver naar links reed en om die reden was het volgens hem ook toegestaan om mij rechts in te halen. Ach joh, als jij dat vind dan zal dat wel maar slim is het niet. Je houdt immers geen rekening met een slecht wegdek en daarbij zijn we niet met een wedstrijd bezig maar met gezond verstand en dat dat bij hem ontbrak bleek wel omdat hij tijdens het ageren zich op zijn fiets omdraaide en door die manoevre bijna met zjjn fiets langs de weg kwam. Een duidelijker bewijs had ik niet nodig en dat ene woord wat ik gezegd had was overduidelijk op hem van toepassing. Hij mag nog van geluk spreken dat hij niet met meer dan 45 kmh over het asfalt gestuiterd is. Spoedig verdwijnt hij uit beeld en de rust keert weder.
Onderweg kom ik Peter Bisseling tegen. Hij had op dat moment ook al opgegeven alleen wist hij dat zelf nog niet. Samen rijden we verder naar Loudéac en daar besluit Peter definitief te stoppen....eindelijk was hij het met zichzelf eens geworden.
Terug in Loudéac gaan we nu even van de rust genieten. Even wat eten in de camping snackbar: frietjes met een halve haan....een bijzonder welkome warme maaltijd. Maar wat echt welkom is is een warme douche en een bed om even bij te kunnen slapen.
De zoon van Peter zat in Parijs en kwam hem in Loudéac ophalen met de auto. Met een beetje passen en meten kon mijn fiets er ook bij en vooral....ikzelf kon er ook bij. Terug naar waar het begon in Rambouillet een paar dagen eerder. Mijn telefoon raakt inmiddels ook langzaamaan leeg en doordat de powerbanks een beetje vochtig zijn geworden laden ze ook niet meer (goed) op. Probleem gaat worden....hoe blijf ik in contact met Frank en Annika want uiteindelijk moet ik met hen ook weer terug naar Nederland. In Rambouillet neem ik afscheid van Peter en zijn zoon die er nog een paar dagen Parijs en omgeving van maken. Ik fiets het laatste stuk terug naar de finish maar ik merk aan mezelf dat dat stukje fietsen mij enorm veel pijn doet. Vooral al die mensen die klappen omdat ze denken dat je het gehaald hebt.....helaas. Op een kleine 50 meter voor de echte finish staat een finishboog en ik vind dat ik daar niet onderdoor behoor te rijden want ik heb het immers niet gehaald. Als ik door het gras om de boog heen loop knak ik en wordt het me een beetje te veel. Toch fijn als je dan niet alleen staat en er een paar Nederlanders in de buurt zijn. Nog een tijdje zitten kletsen daar bij die finish boog en dan wordt het tijd om even een hapje te gaan eten. Zal nog wel even duren voor Frank over de finish heen komt. Het is iets van 19:00 uur en ik verwacht Frank pas over de finish vannacht rond 02:00 uur. Het fletse eten wat geserveerd wordt door de organisatie PBP valt eigenlijk best wel mee als je honger hebt. Na het eten begint het wachten. Ik had doorgegeven aan Annika en Frank dat ik bij de finish boog zou zitten alleen het probleem was....mijn telefoon was ineens helemaal dood. Batterij leeg en powerbank doet het niet meer. Daarom was ik genoodzaakt om bij die finishboog te blijven en wachten tot Frank zou finishen. Ik heb de nacht doorgetrokken zittende tegen een muurtje en met een reddingsdeken om mij heen geslagen. Wat duurt dat lang zeg als je zit te wachten en zo ergens tussen 06:00 en 07:00 komt Frank langs op weg naar zijn laatste 50 meter PBP. Niet echt veel later komt Annika aan en kunnen we ook naar huis. Fietsen op de drager, tassen in de wagen en wegwezen.
Onderweg naar huis zie ik nog een glimp van de Eiffeltoren en eigenlijk dat moment was voor mij ook het moment dat ik tegen mezelf zei: Over 4 jaar gaan we deze klus afmaken. Ik mis de kers op de taart.....maar de taart was heerlijk.
DNF
Reacties
Een reactie posten