BRM 200 Maasland [de Bruggen en Tunnels]

De voorspellingen waren eerst niet zo erg goed. Een regenachtige dag zou het worden. Enkele dagen voor de tocht begon duidelijk te worden dat het niet een hele regenachtige dag zou worden.
Toen ik vroeg in de ochtend opstond was buienradar een egale vlek. Alleen maar regen regen en nogeens regen. Als ik niet had geweten dat het alleen vroeg in ochtend zou regenen had ik me omgedraaid en was verder gaan slapen. Alleen wist ik dat dus wel. Opstaan dus. Daarbij zou vandaag met het laatste brevet van het seizoen 2018-2019 ook de beslissing voor de John Zeilmaker Trofee gaan vallen. Met enige trots stond ik toch op de eerste plaats na een heel seizoen bijna alle brevetten te hebben gereden. De enige persoon die mij nog kon passeren was Frank Zwanenberg. Als Frank vandaag zou uitrijden in een tijd langer dan 7:00 uur en ik zou hem niet uitrijden dan zou Frank de eerste plaats innemen. In alle andere gevallen zou hij mij niet passeren. Eenvoudigste oplossing in dat geval.....zelf gewoon uitrijden en aldus geschiedde.
Na ruim 10 kilometer de eerste tunnel van vandaag : De 1300 meter lange Beneluxtunnel onder de Nieuwe Maas. Als er geen hoogtemeters te scoren zijn....dan doen we het maar met dieptemeters. Mooi moment om even het grote blad te gebruiken als je de tunnelbuis in duikt.
Het viel mij op dat er weer erg veel wielrenners in de groep zaten. Mensen die een snelle tijd willen scoren. Na een bocht op de trappers gaan staan om zo snel als mogelijk weer op snelheid te zijn en in het wiel rijden van je voorganger. Dat in het wiel rijden kun je prima doen als je een rondje rond de kerk gaat scheuren maar bij randonneurs tochten spelen toch andere zaken. Een peloton randonneurs rijdt doorgaans niet over een gladde strake verkeersvrije weg en vermoeidheid, onervarenheid en ontwijken van voorwerpen en slechte stukken weg leveren voor de achteroprijdende persoon gevaarlijke situaties op. Maakt voor mij iemand een foutje dan moet ik daarop reageren waardoor de toch o zo kundige persoon in het peloton van mijn achterwiel een tik tegen zijn voorwiel krijgt en vervolgens naar de grond zal smakken. Om dat te voorkomen maakte ik een gebaar dat hij toch iets verder naar achter zou moeten gaan rijden. Mwah...de reactie van hem dat ik geen peloton kan rijden is dan ook voor zijn rekening en geeft maar weer eens aan het verschil tussen een wielrenner en een randonneur....niet als een blinde dolleman snelle tijden rijden maar zorgen dat we allemaal veilig thuis komen.
De tweede tunnel van de dag was al in aantocht. Op ca 30 km van de start de 1600 meter lange Heinenoordtunnel. Door een klein misverstandje over wel of niet fietspad raakte ik de rest van de groep kwijt en eigenlijk was dat niet eens zo erg want dan kun je je eigen tempo aan gaan houden. De rit gaat over Voorne-Putten en ik krijg een déjà vu moment als Puttershoek op de wegwijzers zie staan. Twee jaar geleden bij de vorige editie van dit brevet reed ik samen met Thea van Lenthe, Wouter Hoppenbrouwers en Frank Zwanenberg. Wouter kreeg een klapband en we zaten tegen sluitingstijd van de fietsenmaker voor reserve band. Toch nog allemaal gelukt en Wouter kon zijn (eerste) brevet voltooien.
Op ca 45 km alweer de derde tunnel van vandaag: de slechts 900 meter lange Kiltunnel. We zitten dan in de buurt van Dordrecht en als ik dan ook nog het plaatsnaambordje zie staan denk ik meteen....selfie maken en in de familie app plaatsen met de vraag: "Zou ze ook koffie hebben?" Mijn nichtje woont namelijk in Dordrecht.
Spoedig na de Kiltunnel en Dordrecht komen we aan bij de Moerdijkbrug. Een brug van ruim 1 kilometer lengte over het Hollands Diep. Deze brug zouden we later op de dag normaals passeren alleen dan aan de Oost-zijde terwijl we nu aan de West-zijde reden.
De eerste kilometers in Brabant zijn goed te doen maar na een kleine 10 kilometer komt er een test-strook voor hen die van plan zijn Parijs-Roubaix te gaan fietsen....een heuse kasseienweg. Voor hen die daar niet zo'n behoefte aan hebben (ik dus) ligt er een mooi strookje langs waar je wél kunt fietsen zonder vrees om lek te gaan.
In Prinsenbeek bij de minicamping Hof van Overveld is de eerste controle ingericht. Leo en Mart voorzien ons daar van een stempeltje en voor een hele redelijke prijs kunnen we een kop echt heerlijke koffie en een broodje kopen.
Voldoende aangesterkt kunnen we daarna dan ook beginnen aan het Belgische lusje: Via Zundert naar België en langs het riviertje de Mark terug richting Breda. Bij Zundert komen we nog langs Sauna Diana: het bordeel van de familie Siemons die in de jaren 80 hun zoon Jan volgden met een Engelse dubbeldeks bus welke als kleedruimte dienst deed terwijl de andere renners zich achter auto's moesten omkleden en pas in het hotel konden douchen. Wat toen begon als reclame stunt is inmiddels regel voor de prof-ploegen.
Al spoedig passeren we de grens met België en draait de tocht ook weer naar het noorden wat betekend dat we over de helft heen zijn. Bij een stuw in de Mark en de bijbehorende oversteek dienen we als controle een foto van de fiets te maken. Ik rij op dat moment samen met Frank en we gebruiken de railing als fietsenstalling zodat we ook een mooie foto kunnen maken.
Na deze controle volgen we de Mark dwars door Breda heen. We komen ook nog langs het voormalige studentenhuis van Frank dus weer een foto momentje. Bij Terheijden verlaten we de Mark om meteen de plaatselijke cafetaria in te duiken voor de laatste controle-stempel voor de finish en voor een interne versterking van de mens want na 125km heb je toch wel een beetje honger gekregen en ben je toe aan iets anders dan mondvoorraad die je op de fiets bij je hebt. Het is tijd voor écht eten....frietje met en frikandel....lol
Volledig aangesterkt gaan we weer op pad voor het laatste stuk. Eerst nog even de Moerdijkbrug welke we vanochtend aan de andere kant bekeken hebben passeren. Eerst door Dordrecht heen en daarna voel je je net een auto op de snelweg....Knooppunt Ridderkerk, de van Brienenoordbrug en Terbregseplein maar ook rijden we nog een stuk door het Kralingse bos. Omdat er een of ander evenement was zou het pad door het bos afgesloten zijn maar voor ons geen probleem....we zaten niet bij de snelle brigade dus was het pad ook alweer mooi open toen wij aankwamen. Echter....de uitgang was nog wel afgesloten en dat bewoog ons ertoe om toch maar een paar meter door het bos te ploeteren om zo de afsluiting te omtrekken.
Het laatste stuk van dit brevet ging langs de rustige noordkant van Rotterdam met een mooi uitzicht op "Rotterdam The Hague Airport". Ach...vroeger noemden we dat gewoon Zestienhoven net zoals Beek nu Maastricht-Aachen Airport is en Weeze (of Laarbruch) nu Flughafen Niederrhein heet......what's in a name.
De laatste kilometers trekken bijna ongemerkt onder ons door en samen met Frank finish ik na 9:52 uur. Het seizoen zit erop....laat het volgende seizoen maar beginnen.

BRM#044