BRM 200 Bunnik [Onder N.A.P.]
Ik had de route vooraf goed bekeken of er nergens stukjes zaten waar ik nog tegeltjes kon gaan jagen voor Veloviewer. Resultaat hiervan waren 1 of 2 tegeltjes met moeite....dan dat maar vergeten en gewoon rijden. Eigenlijk zou er helemaal niets nieuws te vertellen zijn want de route liep over wegen waar ik al eens eerder gereden had. Het gaat dus een kort en saai verslag worden......dacht ik
Het is best wel frisjes eind januari maar het is wel mooi weer. Temperatuur minimum 2 en maximum 6. Geen neerslag te verwachten.
Waarschijnlijk door deze voorspelling en door het feit dat we dicht bij de Randstad zitten waren er weer eens over de 100 deelnemers op komen dagen. Je denkt dan dat er enorme hoeveelheden daginschrijvers zijn maar dat viel ook tegen. Slechts 9 daginschrijvers meen ik ergens gehoord te hebben.
Ik was redelijk op tijd maar omdat ik eerst gebruik ging maken van het toilet en meteen mijn kopje koffie genuttigd heb (met bijbehorende tijd verdoen met kletsen) heb ik pas later mijn fiets uitgeladen en in orde gemaakt. Ik meende op tijd te zijn maar toch reed de karavaan een paar minuten in mijn ogen te vroeg van de start weg. Gewoon aansluiten dus en verder niets zeggen.
We koersen in een aardige groep in een aardig tempo in zuid-westelijke richting. De eerste controle, het laagste punt van Nederland, wordt al spoedig bereikt en na een foto te hebben genomen rijden we weer verder. Op naar de warmte bij CP-02. Door deze controle valt de groep ook meteen in delen uiteen en ik rij verder alleen door, de kou en wind trotserende.
Als ik dan over het dijkje langs de Delftse Schie rijdt zie ik voor me een groep wielrenners staan. Als ik dichterbij kom herken ik een aantal personen die ik vanochtend bij de start gezien had en op de grond zittende herken ik Jean Michel waar ik nog een stuk mee samen gereden heb aan het begin van dit brevet. Het bleek dat hij enkele minuten eerder gevallen was doordat iemand anders tegen hem aangereden was.
Ik leg mijn fiets langs de kant en loop naar hem toe en informeer wat er gebeurd is. Hij zegt heel duidelijk: Sleutelbeen gebroken...meervoudig. Ok duidelijke zaak. Ik zeg nog tegen hem: Het is misschien verstandiger om op het gras te zitten. NEE !! was zijn reactie en dit was duidelijk genoeg....afblijven. Aangezien het behoorlijk open was en er toch wel wat wind stond leek het mij verstandig de reddingsdeken die ik altijd bij me heb te gaan gebruiken om hem warm te houden en becsherming tegen de wind te gaan bieden. Hij kon zelf niet de deken vasthouden en de wind zorgde ervoor dat de deken ook opwaaide waardoor de bescherming niet optimaal was. Op de vraag aan de omstanders of iemand plakband had kwam er al snel een stukje duktape tevoorschijn en daarme kon mooi het geheel bij elkaar gehouden worden.
Even later komt op Rob Kenens langs en hij informeert of we misschien nog een deken nodig hebben want hij heeft er ook een bij zich. Dit is ideaal omdat we bij Jean Michel nu ook zijn voeten in kunnen pakken waardoor de wind nu geheel buiten gehouden kan worden.
Er is wat onduidelijkheid over de ambulance. Waar eerst uitdrukkelijk verteld werd dat de hulpdiensten gewaarschuwd waren bleek nu dat er iemand die roeiers aan het beglijden was gebeld had en vervolgens weer weggegaan was. In de verte reed een ambulance de andere kant op en er werd gezegd....ze rijden helemaal verkeerd...ze moeten hier heen. Maar ik kan me voorstellen dat in de Randstad er zo op een dag wat meer ambulances rond rijden dan de gemiddelde provinciaal gewend is. Uiteindelijk wil men nogmaals bellen omdat het te lang duurt. Blijkt dat er nog geen ambulance onderweg is. Maar goed dat er gebeld werd dan. Ik hoor de vrouw aan de telefoon allerlei infor roepen om duidelijk te maken waar we ergens zijn. We staan voor een bordje met de naam "Vlakoverpad" en we staan langs de Delftse Schie waar een markeringsbordje staat van geloof ik iets van 31.6 dus hoe moeilijk kan het zijn?
Aangezien het pad volledig geblokeerd is moeten de wagens die door willen gebruik maken van het stuk grasland langs het pad en dat is verder ook geen probleem. Een groter probleem zijn de fietsers die gewoon doorrijden rakelings langs het slachtoffer af. Gewoon midden in het pad gaan staan dus daar met mijn reflecterende PBP-hesje aan zodat de fietsres alleen stapvoets verder kunnen.
Uiteindelijk zie ik in de verte blauwe zwaailichten aankomen. Het blijkt een politiewagen te zijn. Ik loop eigenlijk automatisch naar de hulpdiensten toe om ze op te vangen. Ze kwamen inderdaad voor een oproep voor een gevallen fietser en de ambulance zou er zo aankomen. De blauwe latex handschoenen worden aangetrokken en ze nemen een fleece deken mee uit hun wagen. Binnen no-time zit Jean Michel nog verder ingepakt en enkele minuten later is ook de ambulance aanwezig. Korte update voor de verpleegkundige: gevallen fietser, vermoeden van meervoudig gebroken sleutelbeen wat hijzelf nadrukkelijk aangeeft. Als ze hem gaan behandelen wordt er nog gevraagd of hij buiten bewustzijn is geweest maar dat was niet het geval. Dan is het op de brancard en de ambulance in. Daarna gaan ze hem in de ambulance (en in de warmte) eerst onderzoeken maar daar hoeven we niet op te wachten. De politie zal de honneurs waarnemen en blijven tot de ambulance is vertrokken. Ik krijg van de agent nog een nieuwe reddingsdeken en die geef ik bij de finish terug aan Rob Kenens.
Aangekomen bij CP-02 zie ik allerlei mensen die ik normaal alleen bij de start zie. Ik denk dat de stop bij het wachten op de ambulance me toch zo 20-30 minuten heeft gekost. Voldoende om af te koelen dus was de warme erwtensoep bijzonder welkom. Samen met Jo Heinrich geniet ik van deze soep en we hebben het er nog over de erwtensoep in de abdij van Maria Wald. Jo vond hem niet lekker en ik sloot me volledig aan bij die mening. De versie die nu voor ons stond was stukken beter.
Na de soep is het tijd om verder te gaan. Voor Jo ging ik te snel dus vertrekken we beide op ons eigen tempo. Ik rijd een heel stuk met 2 meiden uit Amsterdam die voor de eerste keer een brevet rijden. Ik heb ze gewaarschuwd...zo ben ik 2 en half jaar geleden ook begonnen en inmiddels al bijna 50 brevetten voltooid. Vlak voor CP-03 staat Florine langs de kant van de weg en help ik haar nog even om de snelspanner te zoeken. Als die gevonden is en de band voorzien van voldoende lucht (na het ventieltje open gedraaid te hebben) worden de laatste 3 km naar de vaste Frituur-Chinees in Oud-Loosdrecht.
CP-03 is een stempeltje en wat te eten waarna we de laatste 33km nog in het donker verreden moeten worden. Direct na vertrek bij CP-03 beland ik bij de groep duitsers waarbij ook Jeroen aansluiting gevonden heeft. Het tempo bevalt mij niet zo en ik besluit te passeren en alleen verder te rijden zodat ik mijn eigen tempo kan aanhouden. Ik loop aardig uit op hen an moet dan stoppen bij een stoplicht. Als de groep duitsers weer bij mij is springt het stoplicht op groen en kunnen hun gewoon doorrijden. "Ja ich bin heute der Ampelman" zeg ik nog. Als we de A28 oversteken rijd ik weer alleen en dat zal de laatste paar kilometers ook zo blijven.
Bij de finish nog even nakletsen en het blijkt dat er 2 personen uitgevallen zijn die met ambulance opgehaald zijn. De eerste wist ik want daar heb ik immers een tijdje lang bij gestaan. De tweede was Leo die op een of andere manier van het talud een kanaal in gereden was. Dit vond ik eigenlijk wel vreemd voor een zo ervaren rijder als Leo maar achteraf bleek het dat hij er die dag toch niet helemaal lekker aan was en grieperig was.
Inmiddels met trots te vertellen dat we de 31ste maand voor de RRTY hebben voltooid en ook deze winter doorstaan hebben tenzij februari gaat spoken maar de verwachting is dat begin februari nog best redelijk weer zal zijn. Voor het brevet van Nijmegen verwachten ze nu, 2 weken vooraf temperaturen van overdag rond de 8 graden en in de nacht rond de 3. Geen neerslag van betekenis....dat moet dus kunnen.
BRM#048 RRTY#31
Het is best wel frisjes eind januari maar het is wel mooi weer. Temperatuur minimum 2 en maximum 6. Geen neerslag te verwachten.
Waarschijnlijk door deze voorspelling en door het feit dat we dicht bij de Randstad zitten waren er weer eens over de 100 deelnemers op komen dagen. Je denkt dan dat er enorme hoeveelheden daginschrijvers zijn maar dat viel ook tegen. Slechts 9 daginschrijvers meen ik ergens gehoord te hebben.
Ik was redelijk op tijd maar omdat ik eerst gebruik ging maken van het toilet en meteen mijn kopje koffie genuttigd heb (met bijbehorende tijd verdoen met kletsen) heb ik pas later mijn fiets uitgeladen en in orde gemaakt. Ik meende op tijd te zijn maar toch reed de karavaan een paar minuten in mijn ogen te vroeg van de start weg. Gewoon aansluiten dus en verder niets zeggen.
We koersen in een aardige groep in een aardig tempo in zuid-westelijke richting. De eerste controle, het laagste punt van Nederland, wordt al spoedig bereikt en na een foto te hebben genomen rijden we weer verder. Op naar de warmte bij CP-02. Door deze controle valt de groep ook meteen in delen uiteen en ik rij verder alleen door, de kou en wind trotserende.
Als ik dan over het dijkje langs de Delftse Schie rijdt zie ik voor me een groep wielrenners staan. Als ik dichterbij kom herken ik een aantal personen die ik vanochtend bij de start gezien had en op de grond zittende herken ik Jean Michel waar ik nog een stuk mee samen gereden heb aan het begin van dit brevet. Het bleek dat hij enkele minuten eerder gevallen was doordat iemand anders tegen hem aangereden was.
Ik leg mijn fiets langs de kant en loop naar hem toe en informeer wat er gebeurd is. Hij zegt heel duidelijk: Sleutelbeen gebroken...meervoudig. Ok duidelijke zaak. Ik zeg nog tegen hem: Het is misschien verstandiger om op het gras te zitten. NEE !! was zijn reactie en dit was duidelijk genoeg....afblijven. Aangezien het behoorlijk open was en er toch wel wat wind stond leek het mij verstandig de reddingsdeken die ik altijd bij me heb te gaan gebruiken om hem warm te houden en becsherming tegen de wind te gaan bieden. Hij kon zelf niet de deken vasthouden en de wind zorgde ervoor dat de deken ook opwaaide waardoor de bescherming niet optimaal was. Op de vraag aan de omstanders of iemand plakband had kwam er al snel een stukje duktape tevoorschijn en daarme kon mooi het geheel bij elkaar gehouden worden.
Even later komt op Rob Kenens langs en hij informeert of we misschien nog een deken nodig hebben want hij heeft er ook een bij zich. Dit is ideaal omdat we bij Jean Michel nu ook zijn voeten in kunnen pakken waardoor de wind nu geheel buiten gehouden kan worden.
Er is wat onduidelijkheid over de ambulance. Waar eerst uitdrukkelijk verteld werd dat de hulpdiensten gewaarschuwd waren bleek nu dat er iemand die roeiers aan het beglijden was gebeld had en vervolgens weer weggegaan was. In de verte reed een ambulance de andere kant op en er werd gezegd....ze rijden helemaal verkeerd...ze moeten hier heen. Maar ik kan me voorstellen dat in de Randstad er zo op een dag wat meer ambulances rond rijden dan de gemiddelde provinciaal gewend is. Uiteindelijk wil men nogmaals bellen omdat het te lang duurt. Blijkt dat er nog geen ambulance onderweg is. Maar goed dat er gebeld werd dan. Ik hoor de vrouw aan de telefoon allerlei infor roepen om duidelijk te maken waar we ergens zijn. We staan voor een bordje met de naam "Vlakoverpad" en we staan langs de Delftse Schie waar een markeringsbordje staat van geloof ik iets van 31.6 dus hoe moeilijk kan het zijn?
Aangezien het pad volledig geblokeerd is moeten de wagens die door willen gebruik maken van het stuk grasland langs het pad en dat is verder ook geen probleem. Een groter probleem zijn de fietsers die gewoon doorrijden rakelings langs het slachtoffer af. Gewoon midden in het pad gaan staan dus daar met mijn reflecterende PBP-hesje aan zodat de fietsres alleen stapvoets verder kunnen.
Uiteindelijk zie ik in de verte blauwe zwaailichten aankomen. Het blijkt een politiewagen te zijn. Ik loop eigenlijk automatisch naar de hulpdiensten toe om ze op te vangen. Ze kwamen inderdaad voor een oproep voor een gevallen fietser en de ambulance zou er zo aankomen. De blauwe latex handschoenen worden aangetrokken en ze nemen een fleece deken mee uit hun wagen. Binnen no-time zit Jean Michel nog verder ingepakt en enkele minuten later is ook de ambulance aanwezig. Korte update voor de verpleegkundige: gevallen fietser, vermoeden van meervoudig gebroken sleutelbeen wat hijzelf nadrukkelijk aangeeft. Als ze hem gaan behandelen wordt er nog gevraagd of hij buiten bewustzijn is geweest maar dat was niet het geval. Dan is het op de brancard en de ambulance in. Daarna gaan ze hem in de ambulance (en in de warmte) eerst onderzoeken maar daar hoeven we niet op te wachten. De politie zal de honneurs waarnemen en blijven tot de ambulance is vertrokken. Ik krijg van de agent nog een nieuwe reddingsdeken en die geef ik bij de finish terug aan Rob Kenens.
Aangekomen bij CP-02 zie ik allerlei mensen die ik normaal alleen bij de start zie. Ik denk dat de stop bij het wachten op de ambulance me toch zo 20-30 minuten heeft gekost. Voldoende om af te koelen dus was de warme erwtensoep bijzonder welkom. Samen met Jo Heinrich geniet ik van deze soep en we hebben het er nog over de erwtensoep in de abdij van Maria Wald. Jo vond hem niet lekker en ik sloot me volledig aan bij die mening. De versie die nu voor ons stond was stukken beter.
Na de soep is het tijd om verder te gaan. Voor Jo ging ik te snel dus vertrekken we beide op ons eigen tempo. Ik rijd een heel stuk met 2 meiden uit Amsterdam die voor de eerste keer een brevet rijden. Ik heb ze gewaarschuwd...zo ben ik 2 en half jaar geleden ook begonnen en inmiddels al bijna 50 brevetten voltooid. Vlak voor CP-03 staat Florine langs de kant van de weg en help ik haar nog even om de snelspanner te zoeken. Als die gevonden is en de band voorzien van voldoende lucht (na het ventieltje open gedraaid te hebben) worden de laatste 3 km naar de vaste Frituur-Chinees in Oud-Loosdrecht.
CP-03 is een stempeltje en wat te eten waarna we de laatste 33km nog in het donker verreden moeten worden. Direct na vertrek bij CP-03 beland ik bij de groep duitsers waarbij ook Jeroen aansluiting gevonden heeft. Het tempo bevalt mij niet zo en ik besluit te passeren en alleen verder te rijden zodat ik mijn eigen tempo kan aanhouden. Ik loop aardig uit op hen an moet dan stoppen bij een stoplicht. Als de groep duitsers weer bij mij is springt het stoplicht op groen en kunnen hun gewoon doorrijden. "Ja ich bin heute der Ampelman" zeg ik nog. Als we de A28 oversteken rijd ik weer alleen en dat zal de laatste paar kilometers ook zo blijven.
Bij de finish nog even nakletsen en het blijkt dat er 2 personen uitgevallen zijn die met ambulance opgehaald zijn. De eerste wist ik want daar heb ik immers een tijdje lang bij gestaan. De tweede was Leo die op een of andere manier van het talud een kanaal in gereden was. Dit vond ik eigenlijk wel vreemd voor een zo ervaren rijder als Leo maar achteraf bleek het dat hij er die dag toch niet helemaal lekker aan was en grieperig was.
Inmiddels met trots te vertellen dat we de 31ste maand voor de RRTY hebben voltooid en ook deze winter doorstaan hebben tenzij februari gaat spoken maar de verwachting is dat begin februari nog best redelijk weer zal zijn. Voor het brevet van Nijmegen verwachten ze nu, 2 weken vooraf temperaturen van overdag rond de 8 graden en in de nacht rond de 3. Geen neerslag van betekenis....dat moet dus kunnen.
BRM#048 RRTY#31
Reacties
Een reactie posten