BRM 200 Heerlen [Mariawald]
Na 4 volle maanden geen brevetten gereden te hebben mogen we eindelijk weer aan de bak. De opzet gaat wat anders worden als dat deze in het verleden geweest is. Zo is er alleen on-line inschrijving mogelijk en betaling online vooraf. Geen massastart maar een start verspreid over 2 uur. Maximaal in groepjes van 4 personen rijden. Alle controles zijn vrije controle. Even allemaal iets anders dan we gewend zijn maar ik heb er zin in....
Wat wel bijzonder jammer is is dat mijn RRTY door de Corona-perikelen terug naar 0 geschoten is. Op naar een nieuwe serie en kijken of we de 32 opeenvolgende maanden kunnen overtreffen.
Het weer was was voor een brevet best goed te noemen. Weinig neerslag verwacht en temperaturen ook best wel aardig.
Met 80 voorinschrijvers (daginschrijving voorlopig niet mogelijk) toch een aardige opkomst. Ditmaal geen massastart maar starten als je je brevetkaart opgehaald hebt. Op die manier wordt drukte vermeden.
Omdat ik zoals beloofd bij het eerstvolgende brevet na de ALV de RRTY medailles zou uitreiken aan de personen die niet aanwezig waren op de ALV betekende dit voor mij vóór 8:00 uur aanwezig zijn en mogelijk pas om 10:00 uur kunnen vertrekken. Zo rond de klok van 9:00 uur hield ik het voor gezien en Jo zou de overige RRTY medailles nog uitreiken aan de personen die nog zouden starten.
Het was heerlijk weer en in het zonnetje was het zelfs al warm dus werd er gereden met korte mouwen. Aangezien toch iedereen afzonderlijk start gaat het mogelijk een solo rit voor mij worden. Vanwege de hoogtemeters was dat ook wel zo geworden hoor maar je moet tenslotte iets de schuld geven van je eigen falen.
Als de eerste heuvels en overeenkomstige hoogtemeters voltooid zijn kom ik aan Obermaubach. Vorig jaar zaten we hier nog gezellig samen op het terras voor iets te drinken en een stempel. Dit jaar géén controle, geen stempel dus ook geen rust maar die neem ik me toch wel even om te kunnen genieten van het mooie uitzicht over het stuwmeer in de Rur. Deze Rur, die als Roer in de Maas uitmond, wordt gevolgd tot bij Heimbach. Daarna wordt de Rur verlaten en beginnen de hoogtemeters weer flink op te lopen. In Kall is de eerste vrije controle. Bij een Italiaans restaurant scoor ik een heerlijke koffie en een stempeltje. Het verste van de start maar pas 90km afgelegd en ook de hoogtemeters vallen reuze mee nog.....dit belooft wat voor de rest van het brevet.
Na Kall is er eerst nog een rustige afdaling richting Gemünd. Eigenlijk is het een beetje vals plat ovcer 5 kilometer waarbij de route in de gunstige richting ligt. Het laatste stukje flierefluiten voorlopig want dan begint het echte werk. In 4 kilometer klimmen we 180 meter waarna we een afdaling van 300 meter krijgen over 7 kilometer. Net als je dan lekker in de afdaling ligt en snelheden van rond de 60 kmh haalt zie je de bordjes van de abdij Mariawald liggen: de naamgever van dit brevet. Ik kon me nog herinneren van vorig jaar dat er gezegd werd dat je de wereldberoemde erwtensoep daar moest eten. Het jaargetijde maakte daarvoor niet uit. Ik heb hem toen geprobeerd en vond hem zwaar tegenvallen. Jo Heinrich had diezelfde ervaring tijdens de controle van de rit. De erwtensoep van Mariawald was niet lekker. Dit jaar had hij toch de stoute schoenen aangetrokken en weer een soepje daar gegeten en dit jaar was de soep heel erg lekker. Ik moet zeggen dat dat klopt en dat ik ditmaal genoten heb van de erwtensoep.
Deze soep was echt wel nodig want de hoogtemeters kropen daarna onder de dunne bandjes door. Het werd al wat later en daardoor koelde het ook best wel af. Dus jasje aantrekken en omdat het ook stukken in het bos donkerder was leek het me geen overbodige luxe oom ook maar het fluoriserende PBP-hesje aan te trekken. Op 155km sta je dan in Kornelimünster en dat was de 2e controle. Weer even kijken of er ergens een kopje koffie gescoord kon worden. Na even zoeken (telefoon viel uit en moest even aan oplader) kwam ik op een pleintje bij café Napoleon. Buiten een terras waar ik direct naast mijn fiets plaats kon nemen en dat werkt altijd wel prettig. Stempeltje en een koffie gescoord en eigenlijk klaar voor het laatste redelijk vlakke stuk toen de uitbater nog kwam vragen wat dat nu eigenlijk was waar we mee bezig waren. Bleek dat het overgrote deel van de deelnemers aan dit brevet bij dit restaurant gestopt was voor een stempel. Ik heb toen even een poging ondernomen om uit te leggen wat we nu precies deden. Tocht van 200km en dan onderweg bewijs verzamelen op vooraf aanggeven punten dat je daar geweest bent. Bij 200km merk je al heel vaak dat men dat een enorme afstand vind en de reacties worden nog ongeloofelijker als je dan zegt dat die tochten er ook zijn in 300-400-600-1000-1200..... kilometer. Maar we waren volgend jaar ook weer meer dan welkom om een stempel daar te komen scoren.
Terug op de hoofdweg was het even zoeken naar de juiste route. Scherm van mijn navigatie was beetje druk maar ik ben eruit gekomen. Na Kornelimünster maken we nog een klein uitstapje over 10 km Belgisch grondgebied om via Duitsland dan weer bij Spekholzerheide terug in Nederland te komen.
Mijn eerste brevet na de corona-break zit er weer op. Op naar de volgenden...
BRM#051 RRTY#01
Wat wel bijzonder jammer is is dat mijn RRTY door de Corona-perikelen terug naar 0 geschoten is. Op naar een nieuwe serie en kijken of we de 32 opeenvolgende maanden kunnen overtreffen.
Het weer was was voor een brevet best goed te noemen. Weinig neerslag verwacht en temperaturen ook best wel aardig.
Met 80 voorinschrijvers (daginschrijving voorlopig niet mogelijk) toch een aardige opkomst. Ditmaal geen massastart maar starten als je je brevetkaart opgehaald hebt. Op die manier wordt drukte vermeden.
Omdat ik zoals beloofd bij het eerstvolgende brevet na de ALV de RRTY medailles zou uitreiken aan de personen die niet aanwezig waren op de ALV betekende dit voor mij vóór 8:00 uur aanwezig zijn en mogelijk pas om 10:00 uur kunnen vertrekken. Zo rond de klok van 9:00 uur hield ik het voor gezien en Jo zou de overige RRTY medailles nog uitreiken aan de personen die nog zouden starten.
Het was heerlijk weer en in het zonnetje was het zelfs al warm dus werd er gereden met korte mouwen. Aangezien toch iedereen afzonderlijk start gaat het mogelijk een solo rit voor mij worden. Vanwege de hoogtemeters was dat ook wel zo geworden hoor maar je moet tenslotte iets de schuld geven van je eigen falen.
Als de eerste heuvels en overeenkomstige hoogtemeters voltooid zijn kom ik aan Obermaubach. Vorig jaar zaten we hier nog gezellig samen op het terras voor iets te drinken en een stempel. Dit jaar géén controle, geen stempel dus ook geen rust maar die neem ik me toch wel even om te kunnen genieten van het mooie uitzicht over het stuwmeer in de Rur. Deze Rur, die als Roer in de Maas uitmond, wordt gevolgd tot bij Heimbach. Daarna wordt de Rur verlaten en beginnen de hoogtemeters weer flink op te lopen. In Kall is de eerste vrije controle. Bij een Italiaans restaurant scoor ik een heerlijke koffie en een stempeltje. Het verste van de start maar pas 90km afgelegd en ook de hoogtemeters vallen reuze mee nog.....dit belooft wat voor de rest van het brevet.
Na Kall is er eerst nog een rustige afdaling richting Gemünd. Eigenlijk is het een beetje vals plat ovcer 5 kilometer waarbij de route in de gunstige richting ligt. Het laatste stukje flierefluiten voorlopig want dan begint het echte werk. In 4 kilometer klimmen we 180 meter waarna we een afdaling van 300 meter krijgen over 7 kilometer. Net als je dan lekker in de afdaling ligt en snelheden van rond de 60 kmh haalt zie je de bordjes van de abdij Mariawald liggen: de naamgever van dit brevet. Ik kon me nog herinneren van vorig jaar dat er gezegd werd dat je de wereldberoemde erwtensoep daar moest eten. Het jaargetijde maakte daarvoor niet uit. Ik heb hem toen geprobeerd en vond hem zwaar tegenvallen. Jo Heinrich had diezelfde ervaring tijdens de controle van de rit. De erwtensoep van Mariawald was niet lekker. Dit jaar had hij toch de stoute schoenen aangetrokken en weer een soepje daar gegeten en dit jaar was de soep heel erg lekker. Ik moet zeggen dat dat klopt en dat ik ditmaal genoten heb van de erwtensoep.
Deze soep was echt wel nodig want de hoogtemeters kropen daarna onder de dunne bandjes door. Het werd al wat later en daardoor koelde het ook best wel af. Dus jasje aantrekken en omdat het ook stukken in het bos donkerder was leek het me geen overbodige luxe oom ook maar het fluoriserende PBP-hesje aan te trekken. Op 155km sta je dan in Kornelimünster en dat was de 2e controle. Weer even kijken of er ergens een kopje koffie gescoord kon worden. Na even zoeken (telefoon viel uit en moest even aan oplader) kwam ik op een pleintje bij café Napoleon. Buiten een terras waar ik direct naast mijn fiets plaats kon nemen en dat werkt altijd wel prettig. Stempeltje en een koffie gescoord en eigenlijk klaar voor het laatste redelijk vlakke stuk toen de uitbater nog kwam vragen wat dat nu eigenlijk was waar we mee bezig waren. Bleek dat het overgrote deel van de deelnemers aan dit brevet bij dit restaurant gestopt was voor een stempel. Ik heb toen even een poging ondernomen om uit te leggen wat we nu precies deden. Tocht van 200km en dan onderweg bewijs verzamelen op vooraf aanggeven punten dat je daar geweest bent. Bij 200km merk je al heel vaak dat men dat een enorme afstand vind en de reacties worden nog ongeloofelijker als je dan zegt dat die tochten er ook zijn in 300-400-600-1000-1200..... kilometer. Maar we waren volgend jaar ook weer meer dan welkom om een stempel daar te komen scoren.
Terug op de hoofdweg was het even zoeken naar de juiste route. Scherm van mijn navigatie was beetje druk maar ik ben eruit gekomen. Na Kornelimünster maken we nog een klein uitstapje over 10 km Belgisch grondgebied om via Duitsland dan weer bij Spekholzerheide terug in Nederland te komen.
Mijn eerste brevet na de corona-break zit er weer op. Op naar de volgenden...
BRM#051 RRTY#01
Reacties
Een reactie posten